Limburgs Zwaarste 2014

Net als vorig jaar had ik mij weer ingeschreven voor de 100 km met in het achterhoofd de optie om over te stappen naar de 80 km indien het, net als vorig jaar, niet lekker gaat bij post 7. Vorig jaar ben ik daar wel de lus naar Valkenburg ingegaan, wat uiteindelijk een erg zware 20 kilometer bleek te zijn. Dit jaar zou ik in dat geval gewoon naar de finish lopen en tevreden zijn met de 80 km.

Ook dit jaar mocht ik weer bij John logeren, dat scheelt 's ochtends toch al gauw 3 uurtjes rijden. Om 04:30 gaat mijn wekker en een half uur later ben ik op weg naar Heerlen. Na het afhalen van de startkaart, de laatste controle van de rugzak en het omkleden is het bijna 6 uur en mogen we naar buiten. Er volgt een korte briefing, daarna mogen we starten. Het is nog donker en een lang lint aan lampjes vertrekt het bos in. 

De eerste kilometer staan we regelmatig in de file voor de anti-ATB hekjes, aangezien het nog 100 km is wacht iedereen rustig zijn beurt af en gaat door het hekje. Daarna gaat het heuvel af en weer op, in de afdaling loop ik lekker door, zodra het heuvel op gaat doe ik rustig aan, ik wil niet te veel energie kwijt raken in deze eerste uren. Na een uurtje is het licht geworden en kan de hoofdlamp in de rugzak, die zal ik vanavond weer nodig hebben. Al vanaf de eerste kilometers loop ik tussen dezelfde lopers, we halen elkaar regelmatig in en lopen af en toe een stukje samen, toch loopt ieder zijn eigen race en tempo, de meesten blijken voor de 80 kilometer te gaan, misschien ook een goed idee voor mij???

We lopen over de heuvels door de boomgaarden die mooi in bloei staan, het uitzicht is geweldig en het is weer volop genieten. Voor ik er erg in heb sta ik bij de eerste verzorgingspost, alweer 12 km gelopen op deze mooie ochtend. Het weer werkt redelijk mee, het is mistig waardoor de vergezichten erg beperkt zijn, wel is het droog en staat er weinig wind. De temperatuur is prima, korte broek en shirt zijn voldoende, de vorst die we vorig jaar bij de start hadden lijkt dit jaar ver weg. Voor de avond heb ik wel een jasje en broek in mijn rugzak zitten, uiteindeljk blijk ik ze niet nodig te hebben.

Ik herken de paden nog van vorig jaar en weet dat er na ongeveer 17 km een steile klim in zit. Een mooi moment om rustig omhoog te wandelen. Niet veel later beginnen we aan de klim naar het hoogste punt van Nederland, 322,5 meter boven NAP. Hier is ook de volgende verzorgingspost, even snel de bidon weer vullen, wat cola drinken en weer door. Op naar post 3, hier begint de eerste lus van 20 km voor de 80 en 100 km lopers, de 60 km lopers gaan meteen door. Post 3 is tevens post 5 en de meest uitgebreide post op de route. Vanaf de afdaling van de Vaalserberg verheug ik mij al op de heerlijke Limburgse vlaai die hier op mij staat te wachten. Helaas missen de lopers voor mij een afslag die ik daarna dus ook mis. Ongeveer honderd meter verderop staan we met 4 man bij een kruising waar we geen pijl of lint zien hangen, dan maar een stukje terug en ja hoor, daar hangt een lint, de lopers die we net ingehaald hadden mogen we nu weer voorbij.

Na ruim 30 kilometer kom ik bij post 3 aan, keuze uit drie verschillende smaken vlaai, heerlijk. Ik neem een punt, geniet er van, vul mijn bidon weer en neem nog een bekertje cola, dan is het tijd om de eerste lus in te gaan, de 60 km had ik al niet als serieuze optie in mijn hoofd en dat is het nu zeker niet meer. In deze lus zitten weer een aantal pittige klimmetjes, maar met een aangepast tempo kom ik hier goed overheen. Nog steeds haal ik regelmatig dezelfde lopers in die mij even later weer voorbij komen, meer dan een korte groet is het vaak niet, maar toch geeft het een soort verbondenheid.

Bij post 4 is het even snel bijvullen, daarna weer naar de grote post. Ruim 50 km gelopen, over de helft en weer een uitgebreide post. Ik laat de vlaai nu maar even zitten en neem een bakje vla en wat te drinken. Daarna weer rustig door, in mijn hoofd heb ik de 100 km al gedag gezegd en maak ik er een 80 km van. Een mooie bijkomstigheid is dat ik dan oprijd klaar ben, vroeg weer bij John ben en een goede nacht slaap kan pakken, allemaal heel verleidelijk. Eerst maar eens naar de 60 km, het gaat inmiddels iets zwaarder. Van vorig jaar weet ik nog dat dit stuk redelijk vlak is, hierdoor gaat het weer een stukje lekkerder en krijg ik er weer zin in. 

Na 60 kilometer post 6, weer bijvullen en door. Vorig jaar stond post 7 op 68 kilometer, daar is het nog 12 kilometer na de finish (of een extra lus van 20 km om de 100 km vol te maken). In het begin had ik een limiet van 10 uur in mijn hoofd voor post 7, mocht dat niet lukken zou ik voor de 80 kilometer gaan, nu lijk ik dat zowaar te gaan halen maar wil ik toch voor de 80 km gaan. Plots kom ik Gerik tegen, hij is vandaag niet gestart omdat hij vanochtend niet fit was en wandelt nu een deel van de route in tegengestelde richting. Heel kort vragen we hoe het gaat, daarna vraagt hij wat mijn plan is en voor ik het weet zeg ik 100 km als ik binnen 10 uur bij post 7 ben, met nog ongeveer 2 km te gaan lijkt dat te gaan lukken. 

Mijn Garmin geeft inmiddels 67 kilometer aan, ik ben nog een keer fout gelopen, maar in totaal heb ik zeker gaan kilometer extra gelopen. Wel was de route iets anders dan vorig jaar, maar volgens de routekaartjes zijn de afstanden hetzelfde gebleven, ik moet dus bijna bij de post zijn. In de verte zie ik de mast en heuvel al liggen, ik weet dat er een steile klim naar de post is, hier had ik het vorig jaar erg zwaar. Dan geeft mijn Garmin 68 kilometer aan, nog niet bij de voet van de heuvel, 69 kilometer, nog steeds niet, bijna 70 kilometer, de start van de klim. Het is een zware klim, maar doordat ik mij het erg zwaar had voorgesteld valt het redelijk mee, ik kom goed boven en zie de post. Net niet binnen de 10 uur dus door voor de 80 kilometer. Net als vorig jaar staat ook nu Henry hier, ik bekijk de tijd, ik ben een half uur sneller dan vorig jaar en ken de laatste ronde nu goed genoeg om niet weer 2 km fout te lopen. Henry: "je gaat zeker door voor de 100 km, afstand is voor jou het probleem niet", ach ja, ik begin inderdaad maar aan de lus naar Valkenburg. 

Het tempo ligt niet hoog meer, maar ik weet redelijk door te lopen. Het klimmen ging vanaf het begin al niet al te snel, nu doen de beenspieren ook in de afdaling veel pijn, een steile afdaling kan ik niet meer op hoog tempo nemen, ik moet het dus hebben van het vals plat en vlekke stuk om het tempo op peil te houden. Dit lukt goed, totdat er een lange trappen partij opdoemt, ook die ken ik nog van vorig jaar. Tree voor tree stap ik omhoog, regelmatig moet ik even rusten. Ik kijk tijdens het lopen alleen nog naar beneden zodat ik slechts de komende drie treden zie, als ik helemaal naar boven kijk zie ik de trap in de verte de bocht om gaan en lijkt het oneindig ver naar het einde. Ergens halverwege ga ik even zitten op de trap en masseer mijn kuiten wat los, af en toe heb ik last van kramp. Daarna maar weer door, ik moet toch over deze heuvel heen komen. Net voor de top komt er een andere loper langs, ik probeer te volgen maar moet hem toch laten gaan.

Na de heuvel is het weer even vlak en kan het tempo wat omhoog en kom ik bij post 8, alweer ruim 80 kilometer op de Garmin. Hier zit de loper die mij net voorbij kwam en even later komen er nog twee lopers aan. De bidon moet weer gevuld worden, wat sinas en cola voor de suikers en een yoghurt, dat heerlijk smaakt. Daarna weer door, een klein stukje verharde weg voordat we weer het bos in mogen en natuurlijk weer klimmen en dalen. Ik haal de andere loper weer in en ga door richting de Brand brouwerij. Ik ken de afdaling naar het dorp nog van vorig jaar en net als vorig jaar heb ik weer grote problemen om deze steile afdaling af te komen. Inmiddels wordt ik weer ingehaald, ik kan op deze afdaling niet aanhaken. Op het vlakke stuk kan ik niet bijkomen en ik loop weer alleen. 

Weer gaat het omhoog en even later over een smal onverhard pad naar beneden. Links staan bosjes, rechts een hek. Bij iedere stap voel ik de kramp in mijn kuit, ik vang me dus bij iedere stap op op de paaltjes van het hek, zo schuifel ik de heuvel af. Dan schiet plots de kramp in beide kuiten tegelijk, ik pak het paaltje van het hek om te steunen, deze blijkt echter los te staan en ik val op de grond met twee verkrampte kuiten. Heel langzaam trekt de kramp weg en kan ik met mijn hand de kuiten verder los maken. Ik lig ongeveer 5 minuten op de grond voordat ik door kan. De losse paal komt nu goed van pas, die gebruik ik om op te steunen op weg naar beneden. Ik zie de zon inmiddels achter de heuvels zakken, de laatste uren liep het heerlijk in het zonnetje, maar nu gaan we zo de avond weer in en zal het snel afkoelen.

Na nog een korte sanitaire stop kom ik bij post 9, nog 12 kilometer te gaan terwijl er al 90 op zitten, het is toch iets langer dan 100 km. Hier aangekomen zit er nog een andere loper en hoor ik dat er nog iemand achter ons loopt. Ik neem ook weer wat te drinken en terwijl de laatste loper bij de post aan komt zet ik de achtervolging in op mijn voorganger die ven eerder is vertrokken. Na een kilometer lopen we binnen zichtafstand van elkaar, ik heb weer wat extra energie gevonden en kom bij mijn voorganger. Net voordat de laatste loper aansluit versnel ik door en loop bij deze lopers weg. Inmiddels heb ik mijn lamp maar weer aangezet om de route te kunnen vinden. In het donker zijn de pijlen en linten slecht te zien. Ik weet nog dat ik vorig jaar hier ergens fout ben gelopen en let nu dus goed op elk mogelijk pad dat ik in zou kunnen, af en toe stop ik even om te checken of er echt geen pijl of lint hangt. Dan kom ik bij de boerderij waar het vorig jaar mis ging, nu zie ik ook waar het mis ging, voor het hekje had ik vorig jaar linksaf gemoeten, ik heb alles na het hekje tot aan de weg toen nagezocht, maar had niet gezien dat hier linksaf ook een pad door het weiland liep.

Elk lintje dat ik zie geeft een goed gevoel, ik zit op de goede route. Als ik achterom kijk zie ik geen lampjes, de andere lopers zitten dus al redelijk ver achterop. Als mijn Garmin dan 96 km aangeeft kom ik bij de laatste post, een snelle slok, meer is niet nodig om de laatste 6 km te overbruggen. In het dorpje aangekomen zie ik geen pijl of lint, ik zoek nog even en besluit dan op goed geluk een kant te kiezen. Gelukkig kom ik even later weer een pijl tegen en weet ik dat ik goed zit. Ik ruik de finish en zie dat ik de 100 km binnen de 16 uur ga halen, ik kan nog iets versnellen. Dan passeer ik de 100 km, nog geen finish, OK, ook 101 km lukt binnen de 16 uur, helaas ook daar geen finish. Dan eindelijk de bocht naar links en een laatste heuveltje naar de finish. De 16 uur zijn inmiddels om, toch nog maar even doorlopen en na ruim 102 km ben ik binnen. 16 uur en 10 minuten gelopen en genoten. Even een kort praatje,....oh ja ik moet me nog afmelden anders tikt de tijd door, toch weer 3 minuten verloren, maar wat doet dat ertoe op deze loop. 

Ik neem even plaats, praat wat met andere lopers en zie de laatste twee lopers ook binnen komen. Daarna is het tijd om naar John te gaan waar een heerlijk koud biertje klaar staat, ook maakt John om middernacht nog een heerlijk broodje met spek en ei waarna het tijd is voor bed. Een beetje moeizaam de trap omhoog en heerlijk slapen. Twee weekjes rust en op naar de volgende loop, dan zonder heuvels, maar heerlijk over het vlake strand tijdens de 1/2 JKM.

Marco

Hoornsediep marathon

Na de mislukte Dutch Coast Ultrarun by Night heb ik toch weer een paar lekkere trainingen gelopen, een marathon moet dan ook wel weer kunnen dacht ik. Helaas gaat er het weekend voor deze marathon een virussen rond in huize Hartman en na een duurkoop van 30 km is mijn weerstand blijkbaar niet sterk genoeg om dit te kunnen tegenhouden. Het gevolg is een paar dagen niet fit en niet trainen. 

Op zondag voel ik mij goed genoeg om te gaan lopen en ik meld mij bij de verzorgingspost aan het Hoornsemeer. Voor mij bekend terrein, 10 jaar geleden woonden we hier slechts een paar honderd meter vandaan, ik heb hier veel trainingskilometers liggen.

Vandaag mogen we 12 rondes van 3,5 km lopen, met een aanloop ronde komt dit op 42,2 km. Al na een paar honderd meter voelt het niet goed en laat ik het tempo zakken, ik loop in de achterhoede, zoals zo vaak de laatste jaren. Het zal de hele marathon niet lekker gaan, toch loop ik de rondes achter elkaar door. Tijdens de laatste 15 kilometer moet ik af en toe een stukje wandelen, maar ook zo kom ik bij de eindstreep. Na 4 uur en 34 minuten heb ik ook de laatste ronde erop zitten en is het weer gedaan. 

Het was een mooie marathon, helaas was het voor mij weer geen succesvolle. Ik hoop binnenkort toch weer met een goed gevoel een (ultra)marathon te kunnen uitlopen.

Dutch Coast Ultrarun by Night

Eindelijk was het zover,het loopje waar ik mij de afgelopen periode op had voorbereid. Op 17 januari zou het gaan gebeuren van Den Helder over het strand naar IJmuiden met een korte stop in Castricum en tot slot een lus om het circuit van Zandvoort. 100 km door de nacht, ik had er zin in. Ruim op tijd vertrek ik naar IJmuiden waar ik mijn auto wil neerzetten om dan met een busje naar de start te gaan, maar al op de heenreis gaat het mis, een aantal auto's raken elkaar en de hele weg is afgesloten, ik sta ruim 45 minuten stil voordat ik stapvoets verder kan. Doordat ik daarvoor ook al een file gehad heb red ik het niet om op tijd in IJmuiden te zijn. Nadat ik eindelijk weer door kan rijden is het busje net vertrokken, maar ik kan ze onderweg bijhalen, bij Akersloot kan ik mijn auto parkeren en verder met het busje, hoe ik weer bij de auto kom zoek ik morgen wel uit.

In Den Helder is het al redelijk druk bij hotel Wienerhof waar de start van deze loop is, er zijn weer veel bekenden en voordat ik er erg in heb worden we naar buiten geroepen voor de start. Na een korte briefing is het 22:00 en mogen we vertrekken. De eerste kilometer gaat door de stad naar de zeedijk, daar gaan we de trap omhoog om aan de andere kant van de dijk naar het strand te lopen. Al na 2 km voel ik dat het niet lekker gaat, ik probeer het toch al lage tempo nog iets omlaag te brengen in de hoop dat ik dan wel in een lekker ritme kom, het beoogde effect blijft helaas uit.

Op het moment dat we naar het zuiden draaien voel ik de wind, een bescheiden 4 Beaufort tegen en wat lichte regenval, in vergelijking met vorig jaar dus een hele meevaller. We passeren de vuurtoren en na 5 kilometer is daar eindelijk het strand, een lang lint met lampjes loopt voor mij uit. Het gaat nog steeds niet lekker, toch weet ik ook op het strand voorlopig een redelijk tempo te houden. 

Het strand ligt er dit jaar geweldig bij, een brede harde strook waar lopen goed mogelijk is, toch krijg ik het niet voor elkaar om een lekker loopritme te krijgen. De kilometers tikken rustig weg, aangezien het tempo laag is heb ik al besloten dat ik de 100 km vandaag niet vol ga maken, 75 km is het maximum wat vandaag haalbaar is. Na 16 km gaat ook het, toch al lage, tempo eruit, de eerste 50 km lopers komen voorbij, zij zijn om 22:30 gestart en hebben nu dus al 30 minuten op mij gewonnen. 

Na 25 kilometer is er wat afwisseling, we mogen even over een stukje asfalt, de Hondsbosser zeewering. Hier probeer ik nogmaals een lekker ritme te vinden, maar helaas dat lukt slechts kortstondig. Na 6 kilometer gaan we weer het strand op, vorig jaar was het strand hier erg slecht, nu ligt het er echt fantastisch bij, het lukt wel weer om te genieten van het lopen, helaas gaat het niet snel. 

Na 4 uur lopen trekt het laatste buitje over en laat de volle maan zich zien, de lamp heb ik uit gezet, het is licht genoeg. In de verte zie ik een oranje lichtstipje op het strand, het duurt echter nog een uur voordat ik daar ben. Het blijkt dat enkele supporters van een loper hier op het strand een verzorgingspost hebben ingericht, het oranje licht wat ik zag bleek een kampvuur te zijn en deze vrijwilligers delen hier koffie, thee of bouillon uit. Ik loop echter net weer lekker en besluit deze post over te slaan. Vanaf hier zijn de hoogovens al te zien en voor diegene die goed kijkt ziet daaronder op het strand nog een klein lampje, dit is de post bij Castricum, nog ruim 10 km te gaan en het lampje zal de komende tijd niet zichtbaar dichterbij komen.

Ondanks mijn lage tempo zie ik soms een schim voor mij opduiken, ik begin lopers in te halen, hoofdzakelijk 50 kilometer lopers die het tempo van de eerste helft niet meer vast kunnen houden. Inmiddels is het water opgekomen, door de volle maan komt het hoger dan normaal en het strand, dat er zo mooi bij lag, is nu een smalle strook mul zand geworden, het tempo zakt nog verder weg, het is nu erg zwaar geworden.

Met nog een ruime kilometer te gaan lijken de lampjes ineens dichterbij te komen en begin ik de contouren van paviljoen Deining te herkenen, De laatste kilometer is erg zwaar, het strookje strand dat er nog is is erg los en hobbelig doordat er met tractors op gereden is. Ik bereik paviljoen Deining slechts een paar minuten sneller dan vorig jaar toen de omstandigheden een stuk zwaarder waren. Ik neem wat te eten en te drinken en warm even op bij de haard. Ik overdenk mijn opties, ik kan vanaf hier een lift krijgen naar mijn auto, mijn tas ophalen in IJmuiden en op tijd naar huis of nog 25 kilometer doorlopen met minimaal nog 7 kilometer erg zwaar strand om dan op de 75 kilometer te finishen. Lekker gaat het niet en zal het ook de laatste 25 kilometer niet gaan, daarbij moet er een behoorlijk stuk door IJmuiden gelopen worden, zeker niet het meest boeiende deel van de route en voor ik het weet loop ik mee naar het busje van Marathonplus dat mij naar Akersloot brengt. 

Ik rij nog even naar IJmuiden waar ik geniet van een goed ontbijt, de verzorging hier is weer perfect, ik heb nog geen andere loop meegemaakt waar er na afloop worstjes, uitsmijters, broodjes enz enz enz enz en nog veel meer voor de lopers klaar staat. Ik zie een aantal lopers finishen of de laatste lus naar Zandvoort in gaan. Het is erg verleidelijk om hier lang te blijven zitten. Na een uurtje vertrek ik toch naar huis waar een warm bad op mij wacht.

In de auto heb ik genoeg tijd om te bedenken waarom het niet ging vandaag en hoe nu verder, ik denk er serieus over na om te stoppen met lopen, de afgelopen twee jaar is de progressie maar erg minimaal geweest en daar lijkt na vandaag niets meer van over. Nu, 4 dagen later heb ik inmiddels weer twee keer gelopen en beide loopjes gingen weer erg lekker, waarom lukte dat vrijdagavond niet? Ik denk dat ik het toch nog even aan kijk en dit jaar nog een paar loopjes op de agenda zet om daarna te kijken of het zin heeft om hiermee door te gaan.

Marco

Mel Gibson marathon

De eerste van 2014 zit er weer op, op 3 januari werd de Mel Gibson marathon gelopen in de omgeving van Gasselte. Dit was een kleinschalige marathon, Mel Gibson zelf was dan ook niet  van de partij. Wel  waren er een 20tal lopers die om 11 uur mochten starten voor een korte aanloop om daarna 12 rondes van bijna 3,5 km te mogen lopen. Het weer was redelijk, rond de 8 graden en twee keer een buitje. Het rondje bestond voor ongeveer de helft uit fietspad, de rest was onverhard maar goed te belopen zandpad met stiekem toch het nodige vals plat.

foto Jan Scheffers
De eerste dertig kilometer liep ik iets te snel, maar wel de hele tijd met andere lopers, daarna ben ik iets gaan vertragen en in de laatste ronde zelfs nog even gaan wandelen om zo uiteindelijk in 4:26 de finish te passeren. Dit was de laatste lange duurkoop voor de Dutch Coast Ultrarun by Night op 17 januari, ik heb er zin in.

uitslagen en foto's: www.dfwrunners.nl

6 uur van Epe

Zo als elke jaar tussen kerst en oud en nieuw was er weer een 6-uursloop op de baan. Dit jaar was Epe aan de beurt en mochten de rondjes gelopen worden in baan 4 bij av Cialfo. Een rondje is 422 meter, voor een marathon moesten er dus 100 rondes gelopen worden, mijn doel lag iets verder, ik wilde minimaal de 50 km volmaken en begon op een schema wat me op 55 km zou brengen. 

De omstandigheden waren dit jaar prima, het kwik kroop richting de 10 graden en af en toe liet het zonnetje zich even zien. Om 12 uur mochten we starten, ik begin rustig en loop ergens achterin. Na een uur zitten er alweer ruim 9 kilometer op. Het gaat heerlijk en ik blijf doorlopen, ik begin nu al mensen in te halen. Bij de eerste tussenstand, na 1 uur lopen lag ik 33ste, een uur later ben ik de top 30 in gelopen en heb ik er bijna 19 kilometer op zitten. Ongemerkt versnel ik iets en een uur later staan er 29 kilometer achter mijn naam en ben ik weer een paar plekjes opgeschoven.

Ik blijf lekker doorlopen en na 4 uur ben ik de 38 kilometer voorbij en kom ik de top 20 binnen. Nog ruim 4 kilometer en de marathon zit erop. Na 4 uur en 25 minuten heb ik ronde 100 erop zitten, de marathon voorbij en met nog 1:35 te gaan is de 50 kilometer ook een probleem meer. Ik stop even bij mijn kratje en wandel een ronde om wat extra te drinken, dit zal ik de laatste anderhalf uur vaker doen, ik kan mij niet echt motiveren om veel harder te gaan lopen, tevens is dit loopje bedoelt als voorbereiding voor de Dutch Coast Ultrarun by Night, ik wil mij dus ook niet forceren.

Na 5 uur ben ik weer een paar plekjes opgeschoven, ondanks de iets lagere snelheid haal ik nog steeds mensen in. Het laatste half uur weet ik weer wat te versnellen en als het eindschot klinkt heb ik 130 rondes en 290 meter gelopen, 55,15 km en heb ik weer een plekje gewonnen, 14e overall. Ik heb lekker gelopen en hoop dat het op 17 januari ook zo gaat.

De beste wensen voor 2014,
Marco

Saksen marathon

Het was alweer bijna twee jaar geleden dat ik voor het laatst een marathon had gelopen, inmiddels heb ik een half jaar rust gehad en sinds begin dit jaar bouw ik weer rustig op. De ultra's gingen heel langzaam de goede kant op, hetzelfde hoop ik dan ook op de marathon te kunnen zien.

De Saksen marathon is weer een kleinschalige marathon van de DFW-runners, de route bestaat uit een grote ronde door de natuur rond Zuidlaren, Annen, en Anloo en gaat volledig over fietspaden. De route is uitgezet als knooppunten route en iedere loper krijgt vooraf een lijstje met de knooppunten, daarna is het dus gewoon de juiste pijltjes volgen. Vooraf was de route ook online gezet dus de meeste lopers hebben hem in hun GPS staan en om volledig zeker te zijn dat niemand mis loopt waren er ook nog een aantal krijtpijlen op de weg gezet.

Om 11 uur mogen we starten, na een kleine lus gaan we het bos in en kunnen we genieten van de mooie natuur. Moeder Natuur laat ons nog even extra genieten, want juist als ik en open stuk op kom begint het te waaien en te regenen, toch kan dit de pret voor de lopers niet bederven.

Mijn laatste marathon liep ik in 4:27, het doel vandaag was een snellere tijd. De eerste 10 km loop ik lekker op schema, elke kilometer tussen de 6:00 en 6:20, daarna begin ik ongemerkt iets te versnellen. Het lopen gaat vandaag erg lekker en ondanks de te snelle kilometertijden vertraag ik niet terwijl ik weet dat dit mij later gaat opbreken. Af en toe zie ik in de verte wat lopers voor mij waar ik op inloop, het gaat erg traag, maar uiteindelijk weet ik een aantal in te halen.

Na 30 kilometer komen we weer langs de start lokatie waar een aantal lopers uit stapt. Ook bij mij is het beste eraf. Hier is tevens de laatste verzorgingspost, de laatste 12 km zullen we onze eigen verzorging bij ons moeten dragen. De versnelling van de afgelopen 20km moet ik nu bekopen, het tempo zakt weer naar 6:20 per km, nog steeds op schema.

Na 35 km begint het zwaarder te worden, toch blijf ik lopen en haal zelfs nog een andere loper in. Na 38 kilometer moeten we een weg oversteken, helaas komen er net een aantal auto's aan waardoor ik even moet stoppen. Dit breekt mijn ritme en als ik weer kan gaan lopen is het tempo zoek. Ik ploeter nog twee kilometer door, maar na 40 km moet ik toch wandelen, dat krijg je ervan als je al na 10 km gaat versnellen, hou je aan je plan. De laatste 2,2 km lever ik weer veel tijd in (4min), wel kom ik ruim binnen de 4:27 over de finish, net voordat de klok op 4:23 springt ben ik weer bij de parkeerplaats. 

RUN van Winschoten 2013

Na een slechte voorbereiding en vele twijfels heb ik mij uiteindelijk toch ingeschreven voor de 100 KM, als het niet gaat kun je altijd bij 50 KM stoppen werd er door verschillende andere lopers gezegd. In de voorbereiding zatten nauwelijks lange duurlopen, slechts 1 keer werd de 30 KM in een training gehaald, uiteindelijk twee weken voor de RUN dan nog de Monnikentocht gelopen, 50 KM op laag tempo. Eigenlijk ging dat boven verwachting goed en ineens had ik vertrouwen in een goede afloop.

De afgelopen jaren werden de lopers tijdens de RUN altijd geplaagd door erg warm weer, maar de week voor de RUN is al duidelijk dat dat dit jaar niet het geval zal zijn, de verwachtingen zijn nat, nat en nat. 

Op vrijdagavond hal ik alvast mijn startnummer op en kom ik ook Jacob tegen, hij heeft een verzorger en partytent bij zich en bied aan om ook mijn verzorging in deze tent te zetten, hier maak ik de volgende dag graag gebruik van, hiervoor natuurlijk mijn hartelijke dank.

Op zaterdag ben ik ruim op tijd in Winschoten en het is al duidelijk dat de meteorologen het deze keer wel bij het juiste eind hadden, de regen komt met bakken uit de hemel en zal dit de gehele dag (op een enkel kwartiertje na) blijven doen. Ik zet mijn kistje met verzorging onder de partytent die in de refreshment zone staat en praat even bij met een aantal lopers, bezoek nog even het toilet en ga vervolgens in het startvak staan.

Om 10:00 is het dan zover, we mogen starten, al binnen 100 meter loop ik achteraan in een groepje met 3 andere lopers, toch is mijn tempo zoals vooraf bedacht, rond de 6:30 min/km. We lopen zo lekker in de regen te praten en de eerste ronde gebruik ik om het nieuwe parcours te verkennen. Ondanks het vroege tijdstip en het slechte weer is het al erg druk en gezellig langs de route, de bewoners van Winschoten laten zich niet kennen en maken er een waar feest van. Het is leuk om te zien hoe ook voor het publiek de dag vordert, in de eerste ronde zie je veel koffiedrinkers, twee uur later komen de broodjes en pannen soep op tafel, daarna volgt veelal een biertje om vervolgens aan het einde van de middag de barbecue aan te steken. Dit alles veelal onder begeleiding van muziek uit de vele radio's maakt het een genot om hier te lopen.

Met zijn vieren lopen we de eerste rondes 
De eerste drie rondes blijft het groepje bij elkaar en lopen we vlakke rondetijden, 1:03:43, 1:03:36, 1:04:04, daarna merk ik dat ik langsaam bij het groepje wegloop, toch versnel ik niet en de vierde ronde gaat in 1:03:51, weer netjes op schema. Wel merk ik dat het lastiger begint te worden om het tempo vast te houden in mijn eentje, de vijfde ronde verlies ik dan ook iets aan tijd, 1:07:43. Tot nu toe heb ik iedere verzorgingspost, om de 5 km een stukje banaan, een bekertje cola en een bekertje water gepakt, bij de waterposten op 2,5 en 7,5 km nam ik nog een bekertje water. In de eerste 3 rondes heb ik 3 keer een sanitaire stop moeten maken, mede door de regen en lagere temperatuur. Na 5 rondes neem ik even een flesje eigen sportdrank, ik werk dit wandelent weg en begin weer te lopen, wel gaat het lopen inmiddels zwaar en ik moet het tempo laten zakken, deze ronde kom ik door in 1:16:48. Dit tijdsverlies is nier het grootste probleem, het lopen gaat echter niet lekker meer en ik neem dus even de tijd om me goed te verzorgen, ik wandel weer even om weer een flesje leeg te drinken en ga dan weer lopen, ik probeer een ritme te vinden, maar het lukt niet, ik moet om de paar kilometer een stukje wandelen.

Nog 4 rondes te gaan
In deze ronde begin ik ook maar eens te rekenen, de limiet is 12 uur, als ik 1:20 uur over een ronde doe moet ik binnen 8 uur aan de volgende ronde beginnen om een realistische kans te hebben om op tijd binnen te komen. Bij het ingaan van de laatste kilometer zie ik plots Ed van Beek voor mij fietsen, hij probeert Robert Boersma door de laatste kilometer heen te praten, door maagklachten heeft hij het erg zwaar en verliest nu veel tijd. Als ik hem inhaal zegt Ed dat hij mij moet volgen en ik probeer zo vlak mogelijk deze paar honderd meter te lopen zodat hij kan volgen. Op het laatste rechte stuk laat ik hem voor gaan zodat hij kan finishen en ik aan mijn volgende ronde kan beginnen. ronde 7 ging in 1:21:00 en ik passeer de streep na 8 uur en 1 minuut, dat minuutje kan ik misschien nog wel ergens goed maken dus ik loop door.

Helaas gaat het de volgende ronde niet veel beter en doordat de schoenen inmiddels doorweekt zijn heb ik ook last van blaren gekregen, dit maakt het niet leuker. Ik probeer zo goed als het gaat door te lopen, maar ontkom niet aan een regelmatige wandeling. Al enkele rondes komt de EHBO motor regelmatig langs en telkens als ik wandel vragen ze of het goed gaat, telkens meld ik dat het lopen niet zo goed gaat maar dat ik verder geen problemen heb, ik had deze motor al een tijdje niet gezien als hij ineens weer naast mij komt rijden en een zeer verbaasde stem vraagt of ik nu nog steeds aan het lopen ben, nog steeds kan ik met een lach op mijn gezicht melden dat het goed gaat, ondanks het lage tempo en de blaren geniet ik nog steeds van het lopen, wel ben ik ok deze ronde weer aan het rekenen, na 9:20 uur zou ik door moeten komen om de laatste twee rondes binnen de tijd te kunnen afleggen. Ik zie halverwege deze ronde al dat het lastig gaat worden, toch probeer ik door te lopen.

De achtste ronde gaat uiteindelijk in 1:22:23, ik passeer de streep en loop door, maar al binnen een paar honderd meter moet ik weer wandelen, ik moet om op tijd te finishen de komende rondes 5 minuten sneller lopen dan de laatste twee rondes, in de laatste ronde kan ik misschien als alles meezit nog een of 2 minuten winnen, maar dit is teveel en voordat ik de 81ste kilometer heb bereikt stop ik, het heeft geen zin meer om deze ronde nog te lopen als de laatste ronde daarna toch niet uitgelopen kan worden.

Nadat ik wat warms heb aangetrokken kijk ik nog even hoe Francois en Jacob finishen en ga vervolgens naar huis, nu een herstel weekje en dan weer opbouwen, de lange duurlopen moeten weer richting de 50 km zodat ik in 2014 weer de langere ultra's kan uitlopen.

Monnikentocht (50km)

In voorbereiding op de RUN van Winschoten stond er voor deze week nog een lange duurloop op het programma, in het weekend zou ik echter met de Dornier van de kustwacht deel nemen aan de Boras airshow en Zweden. Helaas moest er onderhoud aan een van de vliegtuigen gepleegd worden waardoor de airshow voor ons niet door ging en kon ik de lange duurloop dus in het weekend lopen. Het toeval wil dat ook de Monnikentocht in dit weekend plaats vind, dus de beslissing om van Ter Apel naar Bourtange te lopen was snel genomen.

Twee jaar geleden heb ik deze loop ook al eens  gelopen, toen ging het niet lekker en kwam ik pas na 6 uur in Bourtange aan. Het plan voor dit jaar is rustig lopen, rond de 6:30 min/km en kijken hoelang dit goed gaat. Vooraf zijn er natuurlijk weer de vele bekende lopers, weer even wat bijpraten, de meesten zullen over twee weken ook in Winschoten aanwezig zijn.

Om 10 uur mogen we na een korte briefing starten, ik start achteraan, maar haal toch al redelijk veel lopers in in de eerste kilometers, er zijn veel lopers die de korte afstand (34km) gebruiken in de voorbereiding voor hun eerste marathon. De eerste kilometers is het even zoeken naar het juiste tempo, op de smalle bospaden is het lastig inhalen. Na 4 km kom ik in een groepje waar ik een aantal 50 km lopers herken, ze blijken hetzelfde tempo voor ogen te hebben en ik sluit me hier bij aan. 

Na 6 km komen we bij de eerste verzorgingspost, even een kort moment om wat te eten en drinken en weer door, vanaf nu zal er om de 5 km een verzorgingspost staan, dus iedere 5 km even 20 a 30 seconden inleveren om te eten en drinken, verder lopen we een strak tempo rond de 6:30 min/km. Wel begint het groepje langzaam kleiner te worden en na 20 km zijn we nog met 4 lopers. Een paar kilometer later splitsen de kortere afstanden en de 50 km, het groepje bestaat nu nog uit 3 lopers.

We gaan  rustig door en zien voor ons twee andere lopers waar we steeds iets dichterbij komen en voordat we bij de 30 km zijn bestaat de groep uit 5, helaas dunt dit weer snel uit en 5 km later zijn we nog maar met zijn tweeën, ik loop samen met Arjane van Heijningen verder. Ons rustige tempo gaat langzaam iets omhoog en de kilometertijden liggen nog maar net boven de 6 minuten.

Doordat we de hele weg aan het praten zijn ben ik voor mijn gevoel iedere paar minuten alweer bij de volgende verzorgingspost en na 45 km komen ook de kortere afstanden en de wandelaars weer op dezelfde route, we halen nu de hele tijd wandelaars in en lopen door naar Bourtange. Na 5 uur en 20 minuten lopen we naast elkaar over het pleintje in Bourtange, een negatieve split op een 50 km, lekker gelopen en sneller dan verwacht. Als het over twee weken in Winschoten ook zo gaat bestaat er een kans dat ik de 100 km daadwerkelijk uit kan lopen, het zelfvertrouwen heeft weer een boost gekregen.

Marco

De 50 van Assen

Na het slechte weer van het voorjaar van 2013 lijkt de zomer in juli dan echt begonnen. Op de tweede zomerse dag van het jaar, 7 juli mogen we ook nog eens 50 kilometer door het Asser bos lopen, wat kan het leven toch mooi zijn.

Vooraf was het plan nog om sneller te lopen dan in Gieten, met een strak blauwe lucht een felle zon en het kwik rond de 25 graden kan dat plan wel de ijskast in. Vooraf zijn er weer de nodige bekenden en de 45 minuten tot aan de start zijn dan ook zo om. Ik loop niet zo goed met warm weer, dus maar rustig starten. Weer bevind ik mij in de achterhoede, een inmiddels bekende plek. Het tempo ligt rond de 10 km/uur en de eerste rondes gaan dan ook allemaal net binnen de 30 minuten. Na 5 rondes (25 km) gaat het al zwaarder, in Gieten hield ik het enkele kilometers langer vol op dit tempo, het was toen niet zo warm en dit parcours is een stuk langzamer door de scherpe bochten en onverharde paden, nog niets aan de hand dus.

Ik pak een lager tempo op en blijf doorlopen, tot mijn verbazing word ik nog steeds bijna niet ingehaald, slechts een enkele loper komt voorbij en na 40 kilometer loop ik zelfs weer even in op de lopers voor mij. Toch moet ik mijn tempo nog iets verder laten zakken waardoor ik niet bij deze lopers in de buurt kan komen.

Als ik na 45 kilometer weer de baan op draai zie ik Margitt, Max en Sophie staan, Max wil wel een stukje mee lopen en samen gaan we het bos in. na ruim een kilometer zit een splitsing waar Max even op een bankje kan zitten, ruim een kilometer later kom ik hier weer langs en pik ik hem weer op. Samen lopen we door naar de finish. Met nog een kilometer te gaan komt Nico Modderkolk voorbij en haken Max en ik aan, met zijn drieën komen we weer de baan op, Max vind het mooi geweest en heeft er 3,5 km op zitten, Nico en ik mogen nog een rondje op de baan om te finishen, wat we na 5 uur en 36 minuten doen.

Weer een heerlijk loopje volbracht, nu eerst vakantie, trainen en op naar Winschoten.

Veluwezoomtrail

Na Limburgs Zwaarste wist ik al dat heuvels niet echt aan mij besteed zijn  tijdens het lopen, toch geniet ik als ik door de natuur kan lopen, vandaar dat ik me ook had ingeschreven voor de Veluwezoomtrail, 52 km door de bossen en over de hei met heel veel heuveltjes. 

Na weer even bij praten met enkele bekenden mogen we starten, lekker rustig lopen, ik zit meteen in de achterhoede, maar ik loop mijn eigen wedstrijd en mijn eigen tempo. Op de wat steilere heuvels laat ik het tempo zakken, in de afdaling gaat het tempo weer omhoog. Tijdens de wandelingetjes omhoog heb ik zelfs even tijd om wat foto's en filmpjes te maken.

De route loopt volledig door de natuur en aangezien het weer redelijk mee werkt tot nu toe is het echt genieten. Na ongeveer 12 km voel ik ineens de grond onder mijn voeten trillen en hoor ik een regelmatig gedreun van rechts aanzwellen, enkele seconden later komen twee grote herten tussen de bomen weg gerend en springen enkele meters voor mij over het pad heen, op deze gebeurtenis kan ik zeker weer een half uur verder lopen.

De route is aangegeven mar pijlen en lint, allemaal duidelijk te volgen, toch lukt het om na 18 km fout te lopen, de lopers voor mij missen een afslag en ik loop er gewoon achteraan. uiteindelijk staan we op een kruising en zien geen enkele routeaanduiding meer. Achter ons volgen nog meer lopers en met 15 man moeten we weer een kilometer terug lopen om op de juiste route te komen, 2 extra kilometers om te genieten. 

Na 20 kilometer komen we bij de eerste verzorgingspost, snel even wat eten en drinken en dan weer door. Ik begin het nu al zwaar te krijgen en we zijn nog niet eens op de helft. Als het dan niet gaat zo als het moet dan moet het maar zoals het gaat, in dit geval dus in een nog lager tempo. Het word wel even doorlopen om uiteindelijk binnen de limiet op het 40 km punt te komen.

Ik bereik de verzorgingspost voor de tweede keer binnen de limiet en mag dus door gaan. helaas is de energie weg en na ook nog een regenbui in het open veld is de motivatie even zoek. Na enkele minuten gaat de knop om en ga ik weer genieten van de omgeving, ik loop nog steeds bij twee andere lopers in de buurt en zie dat ik de 52 km er bijna op heb zitten, nog ruim 2 te gaan met daarin nog een steile klim die ik slechts rustig wandelend op kan komen. De laatste paar honderd meter naar de finish weet ik het tempo weer op te pakken en na 7 uur lopen passer ik de streep en krijg ik een heerlijke halve liter Erdinger Alcoholfrei om daarna weer naar het vlakke Groningen te vertrekken.

filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=SAs5N3MdfYE

Run van Gieten

50 km

18 mei vond de derde Ultrarun van Gieten plaats, ook ik liep voor de derde keer mee. Vooraf was het doel sneller dan de vorig jaar lopen, toen ging het niet zo lekker en was het ook meteen de laatste loop voordat ik 6 maanden niet mocht lopen.
Na de start loop ik met Nico Modderkolck, Bennie de Vries en Arjane van Heijningen op een schema van 10 km/uur. Ik hoop dit de eerste ronde van 25 km vol te houden en dan in de tweede ronde niet meer dan 30 minuten te verliezen.
Ondanks een laatste kilometer van iets meer dan 1000 meter kom ik samen met Bennie en Arjane net binnen de 2,5 uur door, nog gen 5 km verderop moet ik ze helaas laten gaan en moet ik mijn tempo als verwacht aanpassen. uiteindelijk weet ik een lekker ritme op te pakken en kom na 5 ur en 28 minuten over de finish, weer een 50 km volbracht en weer iets sneller dan vorig jaar. 

1600 meter

Naast de ultrarun waren er ook diverse andere afstanden waaronder de 1600 meter jeugdloop. Vorig jaar wist Max de 500 meter nog te winnen, nu mocht hij het op de 1600 meter proberen. Uiteindelijk is hij als 16e van de 62 loper uit groep 3 gefinisht in een nette tijd van 8 minuten en 22 seconden.

500 meter

Voor Sophie stond dit jaar voor het eerst de 500 meter op het programma, na 3 minuten en 13 seconden wist ze de finish als 40ste van de 62 te bereiken.

Limburgs Zwaarste (100 km)

Tot nu toe was dit jaar nog niet erg succesvol op loopgebied, slechts twee ultramarthons wist ik tot een goed einde te brengen en 1 keer heb ik de finish niet weten te halen. De laatste keer dat ik een 100 km wist te finishen dateerde alweer uit 2008 en aan heuvels ben ik ook niet echt gewent, zelf zou ik vooraf niet ingezet hebben op een finish van de 100 km, maar zelfs tijdens de loop kan er nog van afstand gewisseld worden, dus dan loop ik de 60 of 80 km. 

Limburg ligt natuurlijk niet echt om de hoek, maar gelukkig bied John van Leeuwen een bedje aan op 40 minuten van de start, nogmaals bedankt John. Na een bordje pasta is het op tijd naar bed want om 4:15 gaat de wekker. Alles ligt natuurlijk al klaar en binnen 30 minuten na de wekker zit ik in de auto op weg naar Heerlen. Met minder dan een uur voor de start parkeer ik de auto en is er nog tijd genoeg om een paar bekenden te groeten. Met nog slechts enkele minuten te gaan worden we verzocht naar buiten te gaan, bij dit soort loopjes lijkt niemand echt haast te hebben en het duurt enkele minuten voordat iedereen buiten staat. Na nog een paar laatste woorden van de organisatie mogen we om even na 6 uur beginnen met lopen.



We gaan meteen het bos in, de smalle padjes in de schemering en de anti-ATB hekjes zorgen voor opstoppingen, toch wacht iedereen geduldig af, er is nog een lange weg te gaan. Aangezien het maar 3 graden is op deze ochtend had ik besloten een jasje aan te doen die later wel in de rugzak zou kunnen, dat dat later al binnen twee kilometer zou zijn wist ik voor de start nog niet, het weer is dit jaar echter erg lekker, droog, zonnig en temperaturen die de 10 graden halen, het eerste deel lopen we door het bos en uit de wind en is het meteen lekker warm, later zullen we de wind nog wel voelen, maar koud krijg ik het niet meer.

Al binnen enkele kilometers is het deelnemersveld uit elkaar geslagen, ik kom bij Gerit Mik te lopen en ook Nico Modderkolk sluit aan, zo lopen drie Groningers samen door de Limburgse heuvels. We gaan rustig heuvel op en pakken op de stukken naar beneden weer wat tempo op. Soms zijn de afdalingen echter iets te steil en moeten we ook daar het tempo laag houden. Na 12 km komen we bij de eerste verzorgingspost, even rustig wat cola en sinas drinken en een hapje eten, daarna weer door.

We slingeren verder door de bossen, de volgende verzorgingspost is ruim 10 km verder, op de Vaalserberg. We klimmen over smalle bospaadjes naar het hoogste punt van Nederland op 322 meter, daarna is het slechts enkele meters naar het drielanden punt, we lopen even een rondje om het punt heen zodat we alle drie de landen hebben aangedaan, daarna gaan we weer verder naar de verzorgingspost om weer wat te eten en te drinken, daarna weer verder.

we lopen nog steeds met zijn drieën en zien voor ons op de open stukken ook telkens dezelfde lopers, we lopen dus allemaal redelijk constant. De tijd gaat snel voorbij, het uitzicht is geweldig en er word rustig gepraat tijdens het lopen, dat er al bijna 3 uur verstreken zijn heb ik niet in de gaten, we tikken heerlijk de kilometers weg. Na ruim 30 kilometer is de eerste splitsing met weer een uitgebreide verzorgingspost, voordat we de eerste lus van 20 kilometer ingaan doen we ons eerst tegoed aan Limburgse vlaai, je kunt toch niet een dagje naar Limburg gaan zonder vlaai te eten????, een bekertje vla wat cola en sinas. Daarna gaan we linksaf, de 80 en 100 km route op, na deze splitsing is de 60 km weggevallen als optie. Helaas laat Nico het tempo na 35 km wat zakken waardoor we nog maar met zijn tweeën lopen. Er zitten in deze lus weer wat steile stukken, toch komen we goed aan bij de 4e post waar er weer gegeten en gedronken kan worden.

De route brengt ons nu weer naar de splitsing, post 3 is ook post 5. Ik begin het toch wat moeilijker te krijgen, in de afdaling voel ik mijn bovenbenen en de conditie is ook nog lang niet op peil, hierdoor kom ook ik alleen te lopen. Na ongeveer twee kilometer alleen gelopen te hebben zijn we over de helft, post 5, hier zit Gerit nog samen met enkele andere lopers. na weer wat eten en drinken loop ik samen met Gerik verder. Het traject naar post 6 is relatief goed te doen en hier komen we dan ook samen aan, weer even wat drinken en door.

Op naar post 7 op 66,9 km, helaas zit er hier een steile klim waar ik het tempo niet kan houden en langzaam omhoog ga, ik besluit dat ik vandaag voor de 80 km ga, het is mooi geweest. Voor mijn gevoel duurt deze klim erg lang en ik ben dan ook blij dat ik boven ben. Slechts enkele tientallen meter verderop is de verzorgingspost waar ik kan kiezen, nog 12 kilometer naar de finish of eerst nog een ronde van 21 kilometer en dan de laatste 12 km naar de finish. Gerik zit nog bij deze post en ook Henri Thunissen staat hier, binnen enkele ogenblikken ben ik om en ga ik samen met Gerik de lus in. De eerste kilometers gaan lekker, dan komen er weer een aantal steile klimmen en moet ik het tempo laten zakken, sommige klimmen zijn dusdanig steil dat er trappen gemaakt zijn, met de spierpijn in de bovenbenen is zowel trap of als trap af pijnlijk, helaas zitten er in de komende 20 kilometer nog meer trappen. De volgende post is in Valkenburg, natuurlijk boven op een heuvel waar we met een trap naartoe klimmen. Even weer drinken en de waterzak vullen, daarna weer verder.

Beneden aangekomen zie ik een pijl naar rechts en volg het voetpad, als ik na een kilometer echter nog geen pijl gezien heb begin ik te twijfelen, toch maar even de GPS checken, ik zit inderdaad naast de route, dus maar weer terug en ik zie mijn fout vrij snel, na de pijl rechtsaf had ik over moeten steken en een zandpad op moeten gaan, weer twintig minuten extra genieten. Natuurlijk mogen we ook meteen weer klimmen, mentaal merk ik dit wel, ik zie dat ik niet meer voor 22:00 zal finishen door het foutlopen en ga dus niet meer pushen. Door het bos blijft het klimmen en dalen, daarna een stukje door het veld, maar ook daar is het niet vlak. Door het mislopen lig ik nu wel achteraan, ik ga dus maar weer genieten van het lopen. boven op een heuvel zie ik de mast waar de verzorgingspost staat in de verte al staan, alleen is er een vrij steile afdaling die ik bij iedere stap voel, genieten lukt even niet. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan deze afdaling, een stukje vlakke weg doet even goed en ik kan weer even lekker lopen. Even later zie ik een bekend plaatje, de Brand brouwerij, bekend van de TV reclame. de route loopt langs de brouwerij, waar de grote RVS silo's, die in de reclame niet zichtbaar zijn, de oude brouwerij klein doen lijken. Over het bruggetje langs de watermolens, bekend van TV, door een steegje en jawel weer een trap omhoog. Daarna nog een kleine heuvel en een laatste stuk door het open veld naar post 9, nog 12 km te gaan. 


Bij post 9 hoor ik dat er achter mij nog iemand loopt, ik neem snel twee bekers cola en loop door. De zon is inmiddels achter de heuvels verdwenen en de temperatuur zakt, met name tijdens het afdalen merk ik dat mijn beenspieren afkoelen en ik kan het tempo op die momenten dus ook niet vast houden. Na weer enkele onverharde kilometers komt er een stuk weg, hier kom ik langzaam weer op gang, maar als het net weer lekker gaat staat er een pijl naar rechts, een onverhard pad omhoog. na de top is het weer dalen tot aan de weg, het is echter inmiddels donker en hoe ik ook zoek ik kan geen pijl vinden. Later zou blijken dat ik hier een bocht terug door een weiland had moeten maken, ik heb het niet kunnen vinden en mijn Forerunner had het inmiddels opgegeven, dus de route daarin checken was geen optie meer. Gelukkig is er dan nog de telefoon, even snel de kaart checken en dan maar zelf de weg terug zoeken. Korter is deze route niet en door het eerdere foutlopen kom ik uiteindelijk op 103 kilometer uit. Ik bel ook meteen de organisatie maar even met mijn plan zodat niemand op mij zit te wachten of gaat lopen zoeken. Ze bieden nog wel aan om mij op te halen, maar ik besluit zelf door te lopen. 

Na iets minder dan 16,5 uur en ruim 2500 meter klimmen kom ik dan weer op de plek aan waar ik 's ochtends ben begonnen, ik meld mij af, krijg een certificaat en gepersonaliseerde herinnering uitgereikt en zie 10 minuten later ook de laatste loper binnen komen. Dan is het tijd om naar huis te gaan, nog ruim drie uurtjes rijden voordat het warme bed wacht. Limburgs Zwaarste, het was zwaar, maar ook erg mooi, ik heb genoten, ben blij dat ik weer een 100 km tot een einde heb kunnen brengen, wat ik zelf ook niet verwacht had en wil natuurlijk de organisatie van deze loop hartelijk bedanken voor de uitstekende verzorging en geweldige belevenis.

Marco

De foto's komen van http://www.funrunner-heerlen.nl/funrunnerlopen2013/index.html
uitslagen staan op www.funrunner-heerlen.nl

De Zestig van Texel 2013

Na het uitstappen op Aruba en de maanden van nauwelijks lopen was het zelfvertrouwen voor Texel ver weg, ik heb daarom dus ook maar afspraken gemaakt met Margitt om op het 28 km punt te staan zodat ik daar kan uitstappen en meerijden naar Den Helder. 

Aangezien ik toch niet veel vertrouwen heb in een goede afloop maken we er maar een leuk weekend van, lekker uit eten, het eiland rondrijden, twee korte trainingsloopjes over het strand en 's avonds ontspannen voor de tv of met een goed boek.

Op maandagochtend gaan we rustig naar de start, tas inleveren even een praatje maken en even later is het tijd voor de start. Om 10:35 worden we weggeschoten en begin ik rustig te lopen. Ik sta achter in het startvak aangezien ik toch geen hoge snelheid zal lopen. De eerste 5 km lopen we over verharde wegen om de Mokbaai heen, het is, in tegenstelling tot 2 jaar geleden, deze keer frisjes met slechts 3 graden en een stevige noord-ooster. Na 5 km staat de eerste verzorgingspost, een bekertje cola, een slok water en een stukje banaan moet voldoende zijn om de volgende 5 km door te komen.

Na deze post gaat het een paar honderd meter door de duinen om vervolgens op de Hors uit te komen, hier begint het pas echt, los zand en kleine duintjes maken het hier erg zwaar. Na een paar kilometer komen we eindelijk uit aan de vloedlijn waar ondanks het hoge water een smalle begaanbare strook is. Vanaf hier tot aan de vuurtoren op 35 kilometer zal de stevige wind recht van voren komen en het nog iets zwaarder maken.

Na ruim 10 kilometer verlaten we het strand, de duinopgang wandel ik op en bij de verzorgingspost boven op de duin neem ik weer een cola, water en stukje banaan, daarna gaat het tempo weer iets omhoog, door de beschutting van het bos zijn de volgende 5 km heerlijk en moet ik mijzelf dwingen om niet te gaan versnellen, het is nog een lange weg tot de finish. Voor ik het weet ben ik bij de volgende verzorgingspost, ik neem weer hetzelfde recept en ga door. De verharde weg laat ik achter me, eerst weer een stukje duin en daarna weer het strand op. Het strand ligt er relatief goed bij, wel lopen we weer vol tegen de wind in, toch blijft het tempo tegen de verwachting in constant.

Na 6 km verlaten we het strand voor de laatste keer en gaan de Slufter vallei in, twee jaar geleden was het hier al helemaal gebeurt en wandelde ik door tot de volgende verzorgingspost om daar uit te stappen, nu gaat het verbazingwekkend lekker. Wel staat de noord-ooster nog steeds recht van voren. 

Na 28 kilometer loopt de route over de slufterduin om daarna alleen nog maar over verharde wegen verder te lopen. Margitt, Max en Sophie staan hier te wachten, maar ik loop zo lekker dat ik besluit door te gaan, Margitt en de kinderen vertrekken naar huis en mijn enige manier om bij de boot te komen is nu lopend. Nog geen drie kilometer verder begint het zwaar te gaan en twijfel ik of ik wel had moeten doorlopen, de tegenwind en de duinen maken dat ik geen lekker ritme krijg en ik begin weer een beetje misselijk te worden. Toch zakt mijn kilometer tijd niet, dus doorlopen maar.

Voor ik het weet ben ik ineens ter hoogte van de vuurtoren, weer wat drinken en een hapje eten bij de verzorgingspost en beginnen aan de laatste 25 kilometer langs de waddendijk. Dit deel van het parkoers is niet het mooiste, wel hebben we nu wind mee en loopt het dus iets makkelijker. Inmiddels weet ik dat ik de finish binnen de limiet van 7 uur ga halen en ik laat het tempo ets zakken, ik ga voor uitlopen, een tijd boeit mij niet.

Ik geniet weer van het lopen, met nog twintig kilometer te gaan voel ik al dat ik eindelijk weer een ultra uitloop. nog even door Oost, Oosterend en langs de haven van Oudeschild, over dit stuk valt weinig te zeggen, het is saai, maar het loopt heerlijk. Net na Oudeschild staat de laatste verzorgingspost, nog 5 kilometer te gaan. Vanaf hier staan de kilometers aangegeven, ik mag ruim 8 minuten per kilometer lopen, dat is geen probleem. Net voordat we bij Den Burg zijn mogen we nog even over de Hoge Berg, over een berg kunnen we niet echt spreken en hoog is hij zeker niet, toch is het na 57 kilometer een listig klimmetje. Ik besluit rustig omhoog te wandelen en daarna weer te gaan lopen, de hele loop zie ik al een aantal lopers die continu in mijn buurt lopen, de ene keer vlak voor mij, daarna weer achter mij, in de laatste kilometers loop ik naast Andries en we raken aan de praat, de laatste kilometer gaat in met nog bijna 10 minuten op de klok, zelfs in een wandelpas is dat te doen. 
Met zijn tweeën lopen we naar de finish, vlak voor de streep komt Bjorn nog voorbij gesprint, wij lopen lekker door en komen samen over de streep in 6 uur en 57 minuten.

Na de finish krijg ik meteen een warmtedeken om, daarna begeef ik mij naar de kraam waar ik een heerlijk soepje krijg, inmiddels finishen de laatste lopers net binnen de 7 uur, wie daarna nog niet binnen is zal niet in de uitslagenlijst komen. Ik neem nog maar een soepje en haal daarna mijn tas om vervolgens te douchen en weer richting Den Helder te vertrekken. Dankzij een lift van Andries ben ik om 8 uur op mijn kamertje en kan ik rustig bijkomen van deze inspanning en alvast met een goed gevoel naar de volgende uitdaging kijken, op 20 april Limburgs Zwaarste, 100 km door de heuvels in het zuiden van ons land, ik heb er zin in.

Marco

Ronde van Aruba 2013

Na twee maanden trainen met slechts 1 duurloopje van 30 km starten op een 75 km is van te voren natuurlijk al geen goed plan. Maar aangezien de Ronde van Aruba dit jaar erg vroeg in het seizoen was en ik toevallig toch in de west zou zijn in die periode heb ik besloten om mij toch in te schrijven. Op woensdag kom ik aan op Curacao, op donderdag vlieg ik door naar Aruba waar ik 's ochtends om 08:30 aan kom. Eerst naar de marinebasis en na de lunch even een klein rondje lopen, man wat gaat dat zwaar, uiteindelijk kom ik op 6 km met ruim 100 hoogtemeters maar het ging geen moment lekker, dat moet op vrijdag toch echt anders.

's Avonds is er nog een pastamaaltijd en natuurlijk de briefing. Er zijn wat veranderingen ten opzichte van vorig jaar, een paar omleidingen in verband met werkzaamheden en de grootste verandering zit in de starttijden. Strate vorig jaar nog iedereen vanaf middernacht met 1 minuut tussenruimte, nu heeft iedere loper en ieder team een verwachte eindtijd moeten doorgeven, op basis hiervan zijn de starttijden berekend zodat iedereen rond 07:30 binnen komt.

Aangezien ik alleen maar hoop te finishen heb ik een eindtijd van 9 uur doorgegeven, dit is tevens de limiet voor deze loop. Ik mag dus om 22:30 als eerste starten. Na een goede nacht slaap kom ik op vrijdag vroeg mijn bed uit zodat ik 's middags nog even weer kan slapen. Ook bekijk ik de gegevens van de afgelopen jaren nog een keer, hieruit blijkt dat ik tijdens mijn beste eindprestatie het langzaamst was op de eerste 20km, dus niet te snel vertrekken dit jaar. Wel moet ik rekening houden met de cutt off tijden, post 4 binnen 4 uur en 20 minuten, post 6 binnen 6 uur en 50 minuten.

Om 22:30 is het dan eindelijk zover, ik mag gaan lopen. Het gevoel is meteen goed, een meevaller. In het begin kijk ik regelmatig op mijn Garmin om de snelheid in de gaten te houden. De eerste paar honderd meter gaan iets te snel, ik laat het tempo zakken en loop al snel met de geplande 9,5 km/u.

Het lopen gaat boven verwachting lekker, eerst door San Nicolaas waar we de eerste omleiding tegen komen, dan door naar het anker waar we de noordkust op gaan. Aangezien de eerste estafette teams ruim 30 minuten na mij starten is de eerste wisselpost nog niet open, geen probleem, ik hoef toch niet te wisselen. 

Het tweede deel is onverhard maar wel redelijk vlak, ik weet nog dat ik het vorig jaar bij de windmolens al begon te voelen, nu loop ik er langs en gaat het lekker, het tempo is nog steeds mooi constant en ik zal dit vol blijven houden tot aan de Mira Lamar pas, de eerste echte klim zit na 18 km, deze is lang en steil en hier moet ik toch rustig aan doen om niet te veel energie te verspelen. Na de eerste klim staat de tweede post, nog steeds keurig op schema van 1 post per uur. Ik laat mijn chauffeur hier de flessen vullen en loop zelf rustig door. Overdag is dit waarschijnlijk een heel mooi gebied, maar om hier 's nachts te lopen vind ik niks. De weg is verhard, maar om de paar honderd meter zit er een afwateringsgeul van 2 meter breed door de weg waardoor ook in de afdaling geen ritme te krijgen is.

Als we dan eindelijk de ergste heuvels gehad hebben word het even wat makkelijker, zandpaden en verharde wegen met wat kleine heuveltjes. Ik kan weer redelijk doorlopen en kom nog net binnen de drie uur bij de derde post, nu komt echter een heuvelachtig, rotsachtig gedeelte waar het tempo behoorlijk zakt, ik wil geen risico nemen op de stenen en zie dat ik de cutt off bij post 4 wel ga halen. In dit deel komen ook de eerste teams voorbij, vorig jaar liep ik hier al bijna achteraan, dit is wat dat betreft een stuk prettiger.

Post 4 na 4 uur en 10 minuten, bijna een half uur sneller dan vorig jaar, toen ik bij de derde post het al niet meer zag zitten. Wel merk ik dat het nu zwaarder begint te worden, ook begin ik misselijk te worden, ik vermoed door de warmte, jetlag en vermoeidheid. Ik drink netjes iedere twintig minuten en dit ritme hou ik vol tot het einde, ik krijg voldoende vocht binnen, alleen de maag vind het steeds minder prettig. 

Halverwege het 5e traject verlaten we eindelijk de noordkust, even geen los zand en rotsen meer, nu alleen nog verharde wegen terug naar Savaneta. Ik probeer mijn oude tempo weer op te pakken, maar dat lukt niet, dan maar een tempo dat wel gaat. 

Vanaf post 5 beginnen er steeds meer teams voorbij te komen, de weg is hier echter breed genoeg en het is best prettig om meer lopers tegen te komen in de nacht. Vorige jaren liep ik hier alleen en begon de zon op te komen, daar heb ik nu nog geen last van. Langs de High Rise hotels vervolg ik mijn weg, het gaat wel steeds minder lekker, de misselijkheid neemt met iedere slok toe, maar niet drinken is geen optie. Vlak voor Eagle Beach is de volgende omleiding, we lopen nu een stuk over de grote weg tot aan post 6, cutt off tijd 6 uur 50 minuten, dat gaat erg krap worden realiseer ik mij en ik vrees dat ik eruit moet bij deze post. Ik zet alles bij en pers er nog wat extra snelheid uit, ook stuur ik mijn chauffeur alvast voorruit om de bidons nog een keer te vullen. ik hoop dat ze in de drukte met de wissels over het hoofd zien dat ik bijna 10 minuten te laat ben.

Bij de post word ik aangemoedigd en doe mijn best om een zo fit mogelijke indruk te maken, ze laten me doorlopen, Yes. Deze krachtsinspanning moet ik even later echter bekopen, het gaat slechter en slechter. Ik kom nog redelijk goed door Oranjestad heen, daarna begint het lange vals platte stuk langs het vliegveld. Ik moet hier wandelen, ik probeer een stevige wandelpas, maar ook dat gaat na een paar honderd meter niet meer, dan maar gewoon wandelen, de top is al te zien, ook dit gaat niet meer, dan maar langzaam wandelen, het tempo is nu zo laag dat de limiet van 9 uur zeker niet meer te halen is. Ik strompel nog even door en besluit even stil te gaan staan om te drinken. Meteen schiet de kramp in mijn rechterkuit, als die pijn weg is begint de andere kuit, ook word ik zo misselijk dat ik graag weer wil overgeven. Ik voel me zo slecht dat doorgaan geen zin meer heeft, mijn voeten zijn kapot door de blaren beide kuiten zitten vast en mijn mag protesteert, daarbij volgt toch al diskwalificatie vanwege tijdsoverschrijding. Ik moet hier helaas opgeven, ik ga achter in de Land Rover liggen en laat mij de laatste 14 km naar de finish brengen.

Op Savaneta komen de eerste teams binnen als ik er aankom. Ik kijk even bij de finish en strompel dan naar de massage, alles doet pijn, maar dat ken ik van andere loopjes en gaat wel weer over. Wel vrees ik dat Texel op 1 april erg lastig gaat worden, de komende weken zit ik op Curacao en zal het lastig zijn om een lange duurkoop te doen, ook moet ik nog herstellen van deze inspanning. Ik denk dat ik er maar een leuk weekend Texel van maak en lekker ga lopen op tweede paasdag, gaat het niet meer dan was het een mooie duurloop van 30 km en stap ik uit bij de Slufter, daarna bouw ik vanaf daar wel verder naar Limburgs Zwaarste waar ik tijdens het lopen nog naar een kortere afstand kan switchen. Hopelijk ben ik dan in september klaar voor de Run van Winschoten en misschien volgend jaar weer naar Aruba. 

Marco

Run2Day Winterloop

Foto's van de Winterloop in Wildervank klik hier