Ronde van Aruba 2013

Na twee maanden trainen met slechts 1 duurloopje van 30 km starten op een 75 km is van te voren natuurlijk al geen goed plan. Maar aangezien de Ronde van Aruba dit jaar erg vroeg in het seizoen was en ik toevallig toch in de west zou zijn in die periode heb ik besloten om mij toch in te schrijven. Op woensdag kom ik aan op Curacao, op donderdag vlieg ik door naar Aruba waar ik 's ochtends om 08:30 aan kom. Eerst naar de marinebasis en na de lunch even een klein rondje lopen, man wat gaat dat zwaar, uiteindelijk kom ik op 6 km met ruim 100 hoogtemeters maar het ging geen moment lekker, dat moet op vrijdag toch echt anders.

's Avonds is er nog een pastamaaltijd en natuurlijk de briefing. Er zijn wat veranderingen ten opzichte van vorig jaar, een paar omleidingen in verband met werkzaamheden en de grootste verandering zit in de starttijden. Strate vorig jaar nog iedereen vanaf middernacht met 1 minuut tussenruimte, nu heeft iedere loper en ieder team een verwachte eindtijd moeten doorgeven, op basis hiervan zijn de starttijden berekend zodat iedereen rond 07:30 binnen komt.

Aangezien ik alleen maar hoop te finishen heb ik een eindtijd van 9 uur doorgegeven, dit is tevens de limiet voor deze loop. Ik mag dus om 22:30 als eerste starten. Na een goede nacht slaap kom ik op vrijdag vroeg mijn bed uit zodat ik 's middags nog even weer kan slapen. Ook bekijk ik de gegevens van de afgelopen jaren nog een keer, hieruit blijkt dat ik tijdens mijn beste eindprestatie het langzaamst was op de eerste 20km, dus niet te snel vertrekken dit jaar. Wel moet ik rekening houden met de cutt off tijden, post 4 binnen 4 uur en 20 minuten, post 6 binnen 6 uur en 50 minuten.

Om 22:30 is het dan eindelijk zover, ik mag gaan lopen. Het gevoel is meteen goed, een meevaller. In het begin kijk ik regelmatig op mijn Garmin om de snelheid in de gaten te houden. De eerste paar honderd meter gaan iets te snel, ik laat het tempo zakken en loop al snel met de geplande 9,5 km/u.

Het lopen gaat boven verwachting lekker, eerst door San Nicolaas waar we de eerste omleiding tegen komen, dan door naar het anker waar we de noordkust op gaan. Aangezien de eerste estafette teams ruim 30 minuten na mij starten is de eerste wisselpost nog niet open, geen probleem, ik hoef toch niet te wisselen. 

Het tweede deel is onverhard maar wel redelijk vlak, ik weet nog dat ik het vorig jaar bij de windmolens al begon te voelen, nu loop ik er langs en gaat het lekker, het tempo is nog steeds mooi constant en ik zal dit vol blijven houden tot aan de Mira Lamar pas, de eerste echte klim zit na 18 km, deze is lang en steil en hier moet ik toch rustig aan doen om niet te veel energie te verspelen. Na de eerste klim staat de tweede post, nog steeds keurig op schema van 1 post per uur. Ik laat mijn chauffeur hier de flessen vullen en loop zelf rustig door. Overdag is dit waarschijnlijk een heel mooi gebied, maar om hier 's nachts te lopen vind ik niks. De weg is verhard, maar om de paar honderd meter zit er een afwateringsgeul van 2 meter breed door de weg waardoor ook in de afdaling geen ritme te krijgen is.

Als we dan eindelijk de ergste heuvels gehad hebben word het even wat makkelijker, zandpaden en verharde wegen met wat kleine heuveltjes. Ik kan weer redelijk doorlopen en kom nog net binnen de drie uur bij de derde post, nu komt echter een heuvelachtig, rotsachtig gedeelte waar het tempo behoorlijk zakt, ik wil geen risico nemen op de stenen en zie dat ik de cutt off bij post 4 wel ga halen. In dit deel komen ook de eerste teams voorbij, vorig jaar liep ik hier al bijna achteraan, dit is wat dat betreft een stuk prettiger.

Post 4 na 4 uur en 10 minuten, bijna een half uur sneller dan vorig jaar, toen ik bij de derde post het al niet meer zag zitten. Wel merk ik dat het nu zwaarder begint te worden, ook begin ik misselijk te worden, ik vermoed door de warmte, jetlag en vermoeidheid. Ik drink netjes iedere twintig minuten en dit ritme hou ik vol tot het einde, ik krijg voldoende vocht binnen, alleen de maag vind het steeds minder prettig. 

Halverwege het 5e traject verlaten we eindelijk de noordkust, even geen los zand en rotsen meer, nu alleen nog verharde wegen terug naar Savaneta. Ik probeer mijn oude tempo weer op te pakken, maar dat lukt niet, dan maar een tempo dat wel gaat. 

Vanaf post 5 beginnen er steeds meer teams voorbij te komen, de weg is hier echter breed genoeg en het is best prettig om meer lopers tegen te komen in de nacht. Vorige jaren liep ik hier alleen en begon de zon op te komen, daar heb ik nu nog geen last van. Langs de High Rise hotels vervolg ik mijn weg, het gaat wel steeds minder lekker, de misselijkheid neemt met iedere slok toe, maar niet drinken is geen optie. Vlak voor Eagle Beach is de volgende omleiding, we lopen nu een stuk over de grote weg tot aan post 6, cutt off tijd 6 uur 50 minuten, dat gaat erg krap worden realiseer ik mij en ik vrees dat ik eruit moet bij deze post. Ik zet alles bij en pers er nog wat extra snelheid uit, ook stuur ik mijn chauffeur alvast voorruit om de bidons nog een keer te vullen. ik hoop dat ze in de drukte met de wissels over het hoofd zien dat ik bijna 10 minuten te laat ben.

Bij de post word ik aangemoedigd en doe mijn best om een zo fit mogelijke indruk te maken, ze laten me doorlopen, Yes. Deze krachtsinspanning moet ik even later echter bekopen, het gaat slechter en slechter. Ik kom nog redelijk goed door Oranjestad heen, daarna begint het lange vals platte stuk langs het vliegveld. Ik moet hier wandelen, ik probeer een stevige wandelpas, maar ook dat gaat na een paar honderd meter niet meer, dan maar gewoon wandelen, de top is al te zien, ook dit gaat niet meer, dan maar langzaam wandelen, het tempo is nu zo laag dat de limiet van 9 uur zeker niet meer te halen is. Ik strompel nog even door en besluit even stil te gaan staan om te drinken. Meteen schiet de kramp in mijn rechterkuit, als die pijn weg is begint de andere kuit, ook word ik zo misselijk dat ik graag weer wil overgeven. Ik voel me zo slecht dat doorgaan geen zin meer heeft, mijn voeten zijn kapot door de blaren beide kuiten zitten vast en mijn mag protesteert, daarbij volgt toch al diskwalificatie vanwege tijdsoverschrijding. Ik moet hier helaas opgeven, ik ga achter in de Land Rover liggen en laat mij de laatste 14 km naar de finish brengen.

Op Savaneta komen de eerste teams binnen als ik er aankom. Ik kijk even bij de finish en strompel dan naar de massage, alles doet pijn, maar dat ken ik van andere loopjes en gaat wel weer over. Wel vrees ik dat Texel op 1 april erg lastig gaat worden, de komende weken zit ik op Curacao en zal het lastig zijn om een lange duurkoop te doen, ook moet ik nog herstellen van deze inspanning. Ik denk dat ik er maar een leuk weekend Texel van maak en lekker ga lopen op tweede paasdag, gaat het niet meer dan was het een mooie duurloop van 30 km en stap ik uit bij de Slufter, daarna bouw ik vanaf daar wel verder naar Limburgs Zwaarste waar ik tijdens het lopen nog naar een kortere afstand kan switchen. Hopelijk ben ik dan in september klaar voor de Run van Winschoten en misschien volgend jaar weer naar Aruba. 

Marco