Limburgs Zwaarste (100 km)

Tot nu toe was dit jaar nog niet erg succesvol op loopgebied, slechts twee ultramarthons wist ik tot een goed einde te brengen en 1 keer heb ik de finish niet weten te halen. De laatste keer dat ik een 100 km wist te finishen dateerde alweer uit 2008 en aan heuvels ben ik ook niet echt gewent, zelf zou ik vooraf niet ingezet hebben op een finish van de 100 km, maar zelfs tijdens de loop kan er nog van afstand gewisseld worden, dus dan loop ik de 60 of 80 km. 

Limburg ligt natuurlijk niet echt om de hoek, maar gelukkig bied John van Leeuwen een bedje aan op 40 minuten van de start, nogmaals bedankt John. Na een bordje pasta is het op tijd naar bed want om 4:15 gaat de wekker. Alles ligt natuurlijk al klaar en binnen 30 minuten na de wekker zit ik in de auto op weg naar Heerlen. Met minder dan een uur voor de start parkeer ik de auto en is er nog tijd genoeg om een paar bekenden te groeten. Met nog slechts enkele minuten te gaan worden we verzocht naar buiten te gaan, bij dit soort loopjes lijkt niemand echt haast te hebben en het duurt enkele minuten voordat iedereen buiten staat. Na nog een paar laatste woorden van de organisatie mogen we om even na 6 uur beginnen met lopen.



We gaan meteen het bos in, de smalle padjes in de schemering en de anti-ATB hekjes zorgen voor opstoppingen, toch wacht iedereen geduldig af, er is nog een lange weg te gaan. Aangezien het maar 3 graden is op deze ochtend had ik besloten een jasje aan te doen die later wel in de rugzak zou kunnen, dat dat later al binnen twee kilometer zou zijn wist ik voor de start nog niet, het weer is dit jaar echter erg lekker, droog, zonnig en temperaturen die de 10 graden halen, het eerste deel lopen we door het bos en uit de wind en is het meteen lekker warm, later zullen we de wind nog wel voelen, maar koud krijg ik het niet meer.

Al binnen enkele kilometers is het deelnemersveld uit elkaar geslagen, ik kom bij Gerit Mik te lopen en ook Nico Modderkolk sluit aan, zo lopen drie Groningers samen door de Limburgse heuvels. We gaan rustig heuvel op en pakken op de stukken naar beneden weer wat tempo op. Soms zijn de afdalingen echter iets te steil en moeten we ook daar het tempo laag houden. Na 12 km komen we bij de eerste verzorgingspost, even rustig wat cola en sinas drinken en een hapje eten, daarna weer door.

We slingeren verder door de bossen, de volgende verzorgingspost is ruim 10 km verder, op de Vaalserberg. We klimmen over smalle bospaadjes naar het hoogste punt van Nederland op 322 meter, daarna is het slechts enkele meters naar het drielanden punt, we lopen even een rondje om het punt heen zodat we alle drie de landen hebben aangedaan, daarna gaan we weer verder naar de verzorgingspost om weer wat te eten en te drinken, daarna weer verder.

we lopen nog steeds met zijn drieën en zien voor ons op de open stukken ook telkens dezelfde lopers, we lopen dus allemaal redelijk constant. De tijd gaat snel voorbij, het uitzicht is geweldig en er word rustig gepraat tijdens het lopen, dat er al bijna 3 uur verstreken zijn heb ik niet in de gaten, we tikken heerlijk de kilometers weg. Na ruim 30 kilometer is de eerste splitsing met weer een uitgebreide verzorgingspost, voordat we de eerste lus van 20 kilometer ingaan doen we ons eerst tegoed aan Limburgse vlaai, je kunt toch niet een dagje naar Limburg gaan zonder vlaai te eten????, een bekertje vla wat cola en sinas. Daarna gaan we linksaf, de 80 en 100 km route op, na deze splitsing is de 60 km weggevallen als optie. Helaas laat Nico het tempo na 35 km wat zakken waardoor we nog maar met zijn tweeën lopen. Er zitten in deze lus weer wat steile stukken, toch komen we goed aan bij de 4e post waar er weer gegeten en gedronken kan worden.

De route brengt ons nu weer naar de splitsing, post 3 is ook post 5. Ik begin het toch wat moeilijker te krijgen, in de afdaling voel ik mijn bovenbenen en de conditie is ook nog lang niet op peil, hierdoor kom ook ik alleen te lopen. Na ongeveer twee kilometer alleen gelopen te hebben zijn we over de helft, post 5, hier zit Gerit nog samen met enkele andere lopers. na weer wat eten en drinken loop ik samen met Gerik verder. Het traject naar post 6 is relatief goed te doen en hier komen we dan ook samen aan, weer even wat drinken en door.

Op naar post 7 op 66,9 km, helaas zit er hier een steile klim waar ik het tempo niet kan houden en langzaam omhoog ga, ik besluit dat ik vandaag voor de 80 km ga, het is mooi geweest. Voor mijn gevoel duurt deze klim erg lang en ik ben dan ook blij dat ik boven ben. Slechts enkele tientallen meter verderop is de verzorgingspost waar ik kan kiezen, nog 12 kilometer naar de finish of eerst nog een ronde van 21 kilometer en dan de laatste 12 km naar de finish. Gerik zit nog bij deze post en ook Henri Thunissen staat hier, binnen enkele ogenblikken ben ik om en ga ik samen met Gerik de lus in. De eerste kilometers gaan lekker, dan komen er weer een aantal steile klimmen en moet ik het tempo laten zakken, sommige klimmen zijn dusdanig steil dat er trappen gemaakt zijn, met de spierpijn in de bovenbenen is zowel trap of als trap af pijnlijk, helaas zitten er in de komende 20 kilometer nog meer trappen. De volgende post is in Valkenburg, natuurlijk boven op een heuvel waar we met een trap naartoe klimmen. Even weer drinken en de waterzak vullen, daarna weer verder.

Beneden aangekomen zie ik een pijl naar rechts en volg het voetpad, als ik na een kilometer echter nog geen pijl gezien heb begin ik te twijfelen, toch maar even de GPS checken, ik zit inderdaad naast de route, dus maar weer terug en ik zie mijn fout vrij snel, na de pijl rechtsaf had ik over moeten steken en een zandpad op moeten gaan, weer twintig minuten extra genieten. Natuurlijk mogen we ook meteen weer klimmen, mentaal merk ik dit wel, ik zie dat ik niet meer voor 22:00 zal finishen door het foutlopen en ga dus niet meer pushen. Door het bos blijft het klimmen en dalen, daarna een stukje door het veld, maar ook daar is het niet vlak. Door het mislopen lig ik nu wel achteraan, ik ga dus maar weer genieten van het lopen. boven op een heuvel zie ik de mast waar de verzorgingspost staat in de verte al staan, alleen is er een vrij steile afdaling die ik bij iedere stap voel, genieten lukt even niet. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan deze afdaling, een stukje vlakke weg doet even goed en ik kan weer even lekker lopen. Even later zie ik een bekend plaatje, de Brand brouwerij, bekend van de TV reclame. de route loopt langs de brouwerij, waar de grote RVS silo's, die in de reclame niet zichtbaar zijn, de oude brouwerij klein doen lijken. Over het bruggetje langs de watermolens, bekend van TV, door een steegje en jawel weer een trap omhoog. Daarna nog een kleine heuvel en een laatste stuk door het open veld naar post 9, nog 12 km te gaan. 


Bij post 9 hoor ik dat er achter mij nog iemand loopt, ik neem snel twee bekers cola en loop door. De zon is inmiddels achter de heuvels verdwenen en de temperatuur zakt, met name tijdens het afdalen merk ik dat mijn beenspieren afkoelen en ik kan het tempo op die momenten dus ook niet vast houden. Na weer enkele onverharde kilometers komt er een stuk weg, hier kom ik langzaam weer op gang, maar als het net weer lekker gaat staat er een pijl naar rechts, een onverhard pad omhoog. na de top is het weer dalen tot aan de weg, het is echter inmiddels donker en hoe ik ook zoek ik kan geen pijl vinden. Later zou blijken dat ik hier een bocht terug door een weiland had moeten maken, ik heb het niet kunnen vinden en mijn Forerunner had het inmiddels opgegeven, dus de route daarin checken was geen optie meer. Gelukkig is er dan nog de telefoon, even snel de kaart checken en dan maar zelf de weg terug zoeken. Korter is deze route niet en door het eerdere foutlopen kom ik uiteindelijk op 103 kilometer uit. Ik bel ook meteen de organisatie maar even met mijn plan zodat niemand op mij zit te wachten of gaat lopen zoeken. Ze bieden nog wel aan om mij op te halen, maar ik besluit zelf door te lopen. 

Na iets minder dan 16,5 uur en ruim 2500 meter klimmen kom ik dan weer op de plek aan waar ik 's ochtends ben begonnen, ik meld mij af, krijg een certificaat en gepersonaliseerde herinnering uitgereikt en zie 10 minuten later ook de laatste loper binnen komen. Dan is het tijd om naar huis te gaan, nog ruim drie uurtjes rijden voordat het warme bed wacht. Limburgs Zwaarste, het was zwaar, maar ook erg mooi, ik heb genoten, ben blij dat ik weer een 100 km tot een einde heb kunnen brengen, wat ik zelf ook niet verwacht had en wil natuurlijk de organisatie van deze loop hartelijk bedanken voor de uitstekende verzorging en geweldige belevenis.

Marco

De foto's komen van http://www.funrunner-heerlen.nl/funrunnerlopen2013/index.html
uitslagen staan op www.funrunner-heerlen.nl

De Zestig van Texel 2013

Na het uitstappen op Aruba en de maanden van nauwelijks lopen was het zelfvertrouwen voor Texel ver weg, ik heb daarom dus ook maar afspraken gemaakt met Margitt om op het 28 km punt te staan zodat ik daar kan uitstappen en meerijden naar Den Helder. 

Aangezien ik toch niet veel vertrouwen heb in een goede afloop maken we er maar een leuk weekend van, lekker uit eten, het eiland rondrijden, twee korte trainingsloopjes over het strand en 's avonds ontspannen voor de tv of met een goed boek.

Op maandagochtend gaan we rustig naar de start, tas inleveren even een praatje maken en even later is het tijd voor de start. Om 10:35 worden we weggeschoten en begin ik rustig te lopen. Ik sta achter in het startvak aangezien ik toch geen hoge snelheid zal lopen. De eerste 5 km lopen we over verharde wegen om de Mokbaai heen, het is, in tegenstelling tot 2 jaar geleden, deze keer frisjes met slechts 3 graden en een stevige noord-ooster. Na 5 km staat de eerste verzorgingspost, een bekertje cola, een slok water en een stukje banaan moet voldoende zijn om de volgende 5 km door te komen.

Na deze post gaat het een paar honderd meter door de duinen om vervolgens op de Hors uit te komen, hier begint het pas echt, los zand en kleine duintjes maken het hier erg zwaar. Na een paar kilometer komen we eindelijk uit aan de vloedlijn waar ondanks het hoge water een smalle begaanbare strook is. Vanaf hier tot aan de vuurtoren op 35 kilometer zal de stevige wind recht van voren komen en het nog iets zwaarder maken.

Na ruim 10 kilometer verlaten we het strand, de duinopgang wandel ik op en bij de verzorgingspost boven op de duin neem ik weer een cola, water en stukje banaan, daarna gaat het tempo weer iets omhoog, door de beschutting van het bos zijn de volgende 5 km heerlijk en moet ik mijzelf dwingen om niet te gaan versnellen, het is nog een lange weg tot de finish. Voor ik het weet ben ik bij de volgende verzorgingspost, ik neem weer hetzelfde recept en ga door. De verharde weg laat ik achter me, eerst weer een stukje duin en daarna weer het strand op. Het strand ligt er relatief goed bij, wel lopen we weer vol tegen de wind in, toch blijft het tempo tegen de verwachting in constant.

Na 6 km verlaten we het strand voor de laatste keer en gaan de Slufter vallei in, twee jaar geleden was het hier al helemaal gebeurt en wandelde ik door tot de volgende verzorgingspost om daar uit te stappen, nu gaat het verbazingwekkend lekker. Wel staat de noord-ooster nog steeds recht van voren. 

Na 28 kilometer loopt de route over de slufterduin om daarna alleen nog maar over verharde wegen verder te lopen. Margitt, Max en Sophie staan hier te wachten, maar ik loop zo lekker dat ik besluit door te gaan, Margitt en de kinderen vertrekken naar huis en mijn enige manier om bij de boot te komen is nu lopend. Nog geen drie kilometer verder begint het zwaar te gaan en twijfel ik of ik wel had moeten doorlopen, de tegenwind en de duinen maken dat ik geen lekker ritme krijg en ik begin weer een beetje misselijk te worden. Toch zakt mijn kilometer tijd niet, dus doorlopen maar.

Voor ik het weet ben ik ineens ter hoogte van de vuurtoren, weer wat drinken en een hapje eten bij de verzorgingspost en beginnen aan de laatste 25 kilometer langs de waddendijk. Dit deel van het parkoers is niet het mooiste, wel hebben we nu wind mee en loopt het dus iets makkelijker. Inmiddels weet ik dat ik de finish binnen de limiet van 7 uur ga halen en ik laat het tempo ets zakken, ik ga voor uitlopen, een tijd boeit mij niet.

Ik geniet weer van het lopen, met nog twintig kilometer te gaan voel ik al dat ik eindelijk weer een ultra uitloop. nog even door Oost, Oosterend en langs de haven van Oudeschild, over dit stuk valt weinig te zeggen, het is saai, maar het loopt heerlijk. Net na Oudeschild staat de laatste verzorgingspost, nog 5 kilometer te gaan. Vanaf hier staan de kilometers aangegeven, ik mag ruim 8 minuten per kilometer lopen, dat is geen probleem. Net voordat we bij Den Burg zijn mogen we nog even over de Hoge Berg, over een berg kunnen we niet echt spreken en hoog is hij zeker niet, toch is het na 57 kilometer een listig klimmetje. Ik besluit rustig omhoog te wandelen en daarna weer te gaan lopen, de hele loop zie ik al een aantal lopers die continu in mijn buurt lopen, de ene keer vlak voor mij, daarna weer achter mij, in de laatste kilometers loop ik naast Andries en we raken aan de praat, de laatste kilometer gaat in met nog bijna 10 minuten op de klok, zelfs in een wandelpas is dat te doen. 
Met zijn tweeën lopen we naar de finish, vlak voor de streep komt Bjorn nog voorbij gesprint, wij lopen lekker door en komen samen over de streep in 6 uur en 57 minuten.

Na de finish krijg ik meteen een warmtedeken om, daarna begeef ik mij naar de kraam waar ik een heerlijk soepje krijg, inmiddels finishen de laatste lopers net binnen de 7 uur, wie daarna nog niet binnen is zal niet in de uitslagenlijst komen. Ik neem nog maar een soepje en haal daarna mijn tas om vervolgens te douchen en weer richting Den Helder te vertrekken. Dankzij een lift van Andries ben ik om 8 uur op mijn kamertje en kan ik rustig bijkomen van deze inspanning en alvast met een goed gevoel naar de volgende uitdaging kijken, op 20 april Limburgs Zwaarste, 100 km door de heuvels in het zuiden van ons land, ik heb er zin in.

Marco