dinsdag, mei 12, 2009

Lopen in de tropen (3)

De Ronde van Aruba

Donderdag 7 mei, om even voor 12 uur word ik afgezet op het civiele deel van vliegveld Hato, volgens de borden start de check-in voor de vlucht naar Aruba om 12 uur. Maar, zoals ik hier inmiddels wel gewend ben, duurt het tot kwart over twaalf voordat er iemand achter de balie verschijnt.
Het inchecken gaat daarna vrij soepel en ook de douane en beveiliging passeer ik zonder problemen.

In de vertrekhal lees ik nog een stuk in het boek van Knippenberg en al vrij snel kunnen we boarden.

Twintig minuten na het vertrek vanaf Curacao stap ik uit op Aruba, er staan lange rijen voor de douane, maar voor mensen met een Nederlands paspoort is er een speciale rij, deze is een stuk korter en enkele minuten later kan ik mijn tas van de band pakken.
Na een korte taxirit loop ik om even na 3 uur marinebasis Savaneta op.
Allereerst drop ik mijn tas op mijn kamertje in de Longroom (officiersverblijf), daarna naar de sportschool om mij te melden, een programma en mijn koelbox met verzorging op te halen. De koelbox was reeds een dag eerder per boot aangekomen, i.v.m. werk kon ik zelf niet vertrekken op woensdag en moest dus een dag later per vliegtuig naar Aruba.
Aandacht tijdens de briefing
Voor de lopers begint het al op donderdagavond, allereerst een pastamaaltijd en daarna een briefing, daarna word ik aan mijn chauffeur voorgesteld (iedere loper heeft een volgauto i.v.m. veiligheid en verlichting) en krijgen we de nodige goodies uitgereikt namens de sponsoren.
Mijn chauffeur is een marinier die hier geplaatst is, Guus.
's Avonds praat ik nog met een aantal andere lopers over het parcours en lees ik het verslag van Vincent Schoemakers uit de Runnersworld van 2003 (het hangt hier nog altijd in de sportschool) nog eens door.

Met chauffeur en verzorgster bij de auto
Vrijdag is een rustige dag, veel eten en drinken en om 22:00 melden bij de start, de auto's worden in volgorde opgesteld, eerst de 8 solo lopers, daarna de 5 duo's en tot slot de 38 estafette teams van 4 personen. Het is een enorm wagenpark, 51 voertuigen, meest Jeeps en pick-ups, maar ook een enkele vrachtauto zullen vannacht achter de lopers aanrijden.
Bij de auto's heeft Guus nog een prettige verrassing, hij heeft een vriendinnetje overgehaald om hem gezelschap te houden, hij heeft geen idee hoe lang een loper over deze afstand doet en heeft haar verteld dat ze rond 5 uur wel ongeveer terug zou zijn. Ik help haar snel uit de droom en vertel dat de 8 uur wel gepasseerd zal worden, ze schrikt even, maar besluit toch mee te gaan. Dit is niet alleen voor Guus prettig, ook ik heb nu een verzorgster, zij kan vanuit de auto mijn drankjes aangeven, dan hoef ik zelf niet de
koelbox in te duiken en kan ik mooi doorlopen.
Zenuwen voor de start
Even voor middernacht word het startgebied leeg gemaakt en mag de eerste loper zich melden onder de startboog. Om middernacht volgt het startschot en is de eerste loper weg, de tussenruimte tussen de lopers is 1 minuut, zodat de volgauto's meteen achter de juiste loper aan kan sluiten.
Ik mag als 5e loper starten, om 3 minuten na middernacht ga ik onder de startboog staan, nog ongeveer 50 seconden voor ik mag vertrekken en plots krijg ik last van zenuwen, twijfel, kan ik het wel, ik heb de laatste maanden veel te weinig getraind, nooit verder dan 32 kilometer en dan was ik al kapot, weken boven de 50 km waren uitzonderingen en nu wil ik 75 km achter elkaar lopen, waar begin ik aan. Dan nog het parcours, ik ken het niet, maar de verhalen spreken over een zwaar parcours, Vincent heeft het over een
maanlandschap in zijn verslag en twijfelt tijdens het lopen of hij het wel zal halen, als zo'n ervaren en getrainde loper dat al heeft, wie denk ik dan te zijn om het te kunnen volbrengen.
Dan hoor ik de starter af tellen. 5..4..3..2..1..start ... ik start mijn Garmin en begin te lopen, de eerste meters voelen meteen goed en de twijfel is weg.

Na 300 meter sluit mijn volgauto aan en begint het feest echt, eerst rond de marinebasis, dan door een dorpje waar het bij de barretjes erg druk is en vervolgens over een verharde weg naar het eerste wisselpunt. Na ruim 3 kilometer komt het eerste estafetteteam al voorbij, de komende uren zullen er nog velen volgen.

Na ruim 9 kilometer zijn we bij het eerste wisselpunt en zijn we op de noordkust beland, vanaf hier is de ondergrond onverhard en liggen er veel losse stenen. Ik kijk op mijn Garmin en zie dat ik, op de eerste 500 meter na, steeds een gemiddeld tempo van 6:28 min/km loop. Het lopen over de stenen en zandvlaktes is zwaar, maar wel erg mooi, de aanmoedigingen van de estafette teams doen mij goed en ik geniet weer van het lopen.
Genieten van het lopen
Na ruim 18 km komen we bij wisselpost twee uit, meer dan een paar pionnen en enkele vrijwilligers staan er niet bij de posten, de enige verzorging die je onderweg hebt is dat wat je zelf in je volgauto hebt meegenomen, in mijn geval een koelbox vol met water, sportdrank en cola. Ieder 15 minuten drink ik al lopend een paar grote slokken water en bij post twee neem ik voor het eerst een bidon Vitargo, deze drink ik al lopend de komende kilometer leeg. Het derde traject heeft de meest hoogteverschillen, het zijn geen bergen, maar toch wel behoorlijke heuvels die met name erg steil zijn. Heuvel op laat ik het tempo zakken tot en veredelde wandelpas en heuvel af versnel ik weer iets waardoor mijn gemiddelde tempo op 6:28 min/km blijft staan.

Dan eindelijk post 3, het zware derde traject zit erop, maar het vierde traject is naar mijn idee zeker net zo zwaar, de heuvels zijn minder hoog, maar het pad is onduidelijker en er liggen grote rotsen, zelfs de 4X4's hebben hier problemen. Dit moet het maanlandschap zijn waarover ik gisteravond las. Het loopt hier niet eenvoudig, maar het is wel enorm mooi, de Caribische zee die op de rotsen beukt aan je rechter hand en een lang lint rode achterlichtjes in de verte van de auto's van de andere lopers.

Dan op 28 kilometer voel ik ineens een pijn in mijn linkerknie en een paar keer zak ik er bijna doorheen, ik schrik en ben bang dat dit het einde gaat betekenen, ik daal de volgende heuvels wat voorzichtiger af en even plotseling als de pijn kwam verdween het een kilometer later ook weer. Tot mijn eigen verbazing passeer ik de 30 kilometer nog redelijk makkelijk, dat was tijdens trainingen wel anders. Helaas duurt dit maar even en rond 35 kilometer heb ik het zwaar, ik neem een flesje cola en drink dit wandelend op om daarna weer te gaan lopen. Tijdens het wandelen wordt ik ingehaald door een solo-loper met startnummer 4, bij de vorige post heb ik hem ingehaald en bij post 4 staat hij weer even te rekken, als ik langs kom begint hij ook weer te lopen, gelukkig snapt mijn chauffeur wat er gebeurd en hij blijft achter de andere auto rijden, zonder veel te zeggen lopen we samen de volgende etappe, tot even voorbij het marathonpunt is het onverhard en liggen er veel stenen en rotsen, daarna passeren we de vuurtoren en komen we op de verharde weg, nog 30 kilometer te gaan.

Op 47 kilometer is de volgende post en ik neem weer een flesje cola uit mijn koelbox en moet even rustig aan doen om dit op te drinken, hierdoor loop ik weer alleen.
Nu begint het echt zwaar te worden en af en toe twijfel ik of ik het wel zal halen, ik zet die gedachten snel van me af en loop door, het tempo blijft wonderwel tijdens het lopen constant en is niet lager dan in het begin, wel verlies ik iets aan tijd doordat ik tijdens het drinken van de cola even wandel. Tot post 6 red ik het weer zonder wandelen, we lopen inmiddels langs de grote hotels aan de zuidkant van het eiland en bij post 6 drink ik wandelend mijn derde flesje cola leeg.

Dan begint het echt zwaar te worden, langs het vliegveld loopt het meer dan een kilometer vals plat omhoog, halverwege dit stuk moet ik weer even wandelen, het is inmiddels alweer dag geworden en de zon staat alweer aan de hemel, de temperatuur loopt snel op, wat het alleen nog maar zwaarder maakt.
Op het hoogste punt van dit traject ga ik weer lopen en hoor ineens achter mij een hoop lawaai, even later passeert een estafette loper met zijn gevolg mij, de aanmoedigingen doen mij goed, aanhaken is iets teveel van het goede, maar het feit dat ik ze maar langzaam zie uitlopen doet me goed.

Dan de laatste wisselpost, ook hier weer de nodige aanmoedigingen, het 4e en laatste flesje cola drink ik op en probeer weer te gaan lopen, dit lukt een ruime kilometer, daarna zit er weer een vervelende klim en moet ik weer wandelen, naar beneden kan ik weer versnellen. Op 6 km van de finish zit de laatste klim, ook deze moet ik wandelen, Guus laat zijn vriendin het stuur overnemen en besluit mee te lopen, deze extra stimulans helpt mij weer een paar kilometer verder, een paar honderd meter voordat we bij de kazerne zijn is het tempo echter volledig weg en ik zeg Guus dat ik even 100 meter wil wandelen, zodat ik de laatste ronde naar de finish weer fatsoenlijk kan lopen. De laatste kilometer versnel ik weer en op het laatste stuk naar de finish komt de snelheid zelfs nog weer even boven de 12 km/uur.
Finish
Dan eindelijk 8 uur 40 minuten en 59 seconden nadat ik startte ben ik weer onder de Red Bull boog waar het ook begon, ik heb diep moeten gaan, maar heb de finish gehaald en daar ben ik zeer tevreden over. Na het douchen duik ik mijn bed in, echt slapen doe ik niet, maar heerlijk is het wel.
's Avonds is er een feestavond met prijsuitreiking, geen van de solo-lopers blijkt onder de 8 uur gebleven te zijn, van de 8 starters zijn er slechts 5 gefinisht en blijk ik boven alle verwachting zelfs nog de 3e prijs in ontvangst te mogen nemen.

De daaropvolgende uurtjes hebben we daar dan ook de nodige biertjes op gedronken en na een kort nachtje konden we 's morgens vroeg weer per boot terug naar Curacao, slapen aan boord van HMS Pelikaan is heerlijk, van spierpijn heb ik vandaag niet veel last, maar wel van mijn verbrande gezicht, opgelopen tijdens het dutje op het achterdek van het schip.

Volgend jaar hoop ik goed getraind aan de start te verschijnen zodat ik deze tijd behoorlijk kan aanscherpen, voorlopig is het hier even rustig met de (ultra)loopjes, maar trainen blijf ik wel.
Rest mij niets meer dan de vrijwilligers en organisatie hartelijk te bedanken, natuurlijk een speciale dank aan mijn persoonlijke verzorgers, jullie waren geweldig.

Ayoooo