Jan Knippenberg Memorial 2012

Verslagen door de wind.

Vorig jaar was het nog erg warm tijdens het paasweekend, dit jaar was het weer wel even wat anders. Op zaterdag 7 april werd de twee jaarlijkse JKM weer verlopen, een 100 mijls wedstrijd (161 km) van Hoek van Holland naar Den Helder. Dat is voor mij in ieder geval een brug te ver, maar er is ook een optie om slechts de helft te lopen, 50 mijl (80,5 km) vanaf IJmuiden nar Den Helder, dat zou te doen moeten zijn voor mij.

Op vrijdagavond slaap ik in een hotel in IJmuiden waardoor ik niet al te vroeg op hoef te staan. de start is bij de Timmerfabriek, daar is het al een behoorlijke bedrijvigheid om half acht. De organisatie heeft zijn zaakjes echter goed voor elkaar en binnen enkele minuten heb ik mijn t-shirt en startnummers en kan ik mij omkleden en voorbereiden. Om tien minuten voor zeven volgt een briefing, hierin krijgen we te horen dat het erg zware omstandigheden zijn op het strand, van de 100 mijl lopers is al meer dan de helft uitgevallen voordat ze halverwege waren.

de omstandigheden zijn een gegeven en vol goede moed start ik om 08:30. Al na enkele minuten kom ik in een lekker ritme terecht. Eerst lopen we naar de sluizen, daarna langs Tata steel waarna we via Beverwijk en een stukje duingebied via de noordpier het strand op draaien. Deze eerste ruime 20 km gaan verbazingwekkend soepel, zonder ook maar enige vorm van vermoeidheid loop ik het strand op.

Bij het oplopen van het strand merk ik meteen dat het niet zo soepel zal blijven gaan, het eerste deel is los zand, bijna een kilometer ploeteren om bij de vloedlijn te komen. Daarna gaat het nog niet veel beter, er staat een noordenwind kracht 5, dit betekend nog 60 km pal tegen de wind in. Het eerste deel door de bebouwing en duinen viel het nog niet zo op dat het zo hard waaide, maar nu is er geen enkele vorm van beschutting.

Het tempo zakt nu behoorlijk weg, ik had in mijn hoofd al uitgerekend dat ik per kilometer een minuut mag verliezen ten opzichte van de eerste 20 kilometer, dit lukt de eerste kilometers op het strand met moeite en na ruim 28 kilometer kan ik dit tempo niet meer vast houden. Na 33 kilometer kom ik bij de tweede verzorgingspost, ik twijfel, doorgaan of hier stoppen, ik ben niet de enige die hier twijfelt, ik vul mijn bidons, drink wat cola en pak een broodje dat ik al wandelend op eet en ga toch maar door.

Ik verlies echter steeds meer tijd op mijn schema en zie dat de limiet erg lastig gaat worden, eigenlijk weet ik al dat ik het niet meer ga halen.. Voor mijn lopen twee andere lopers waar ik heel langzaam op in loop, ik pers er nog even wat extra's uit en loop naar deze twee lopers toe. Een van deze lopers blijkt Wilma Dierx te zijn, drie jaar geleden hebben we samen een aantal kilometer gelopen in Winschoten, ik liep toen mijn eerste 100 km, Wilma liep toen de 50 km. De rollen zijn nu omgedraaid, Wilma loopt nu de 100 mijl en is dus al bijna 80 km onderweg in deze omstandigheden, ik ben de 35 km net gepasseerd en zit er al doorheen.

Ook Wilma is realistisch en weet dat ze de limiet van 20 uur voor de 100 mijl niet gaat halen, toch wil ze doorlopen naar de finish, even overweeg ik om dan met haar mee te lopen, maar dat plan zet ik al snel overboord, het is koud, de wind neemt weer toe en het kleine beetje zon dat we in het begin van de middag gezien hebben is voor de rest van de dag verdwenen. Het groepje van drie word een groepje van vier en even later lopen we met 5 man, telkens zakken er 1 of 2 lopers uit het groepje die later weer terug komen, zo blijven we met zijn allen binnen gezichtsafstand.

Na 45 km zijn we eindelijk bij Bergen aan Zee, hier is de volgende verzorgingspost, ik wens de lopers die er nog een post bij willen pakken succes en stap hier uit. Ik ga mij niet kapot lopen op dit strand met deze koude wind, de finish haal ik toch niet meer binnen de limiet en volgende week staat het volgende loopje op het programma, 75 km op Aruba, koud zal ik het daar in ieder geval niet krijgen.

Uiteindelijk zitten we hier met vier lopers in het paviljoen, ik neem een warme chocomelk en we warmen ons bij de kachel tot we opgepikt worden en naar Den Helder kunnen. Genieten van een warme douche, kijken bij de finish, het zijn er niet veel, maar er zijn lopers die onder deze omstandigheden wel de finish hebben weten te halen. Een hele prestatie, zeker als je ziet hoeveel uitvallers er deze editie zijn.

Inmiddels zit ik alweer op curaçao, ik heb na afloop nergens last van gehad. Waarschijnlijk doordat ik rustig gelopen heb en tijdig ben uitgestapt, komend weekend hoop ik wel de finish te halen, maar ook dat gaat erg zwaar worden. Ik heb er zin in.

Marco