Dutch Coast Ultrarun by Night

 Na een lange afwezigheid was het dan eindelijk zover, ik ga weer ultra's lopen. Mijn maximale trainingsafstand is inmiddels opgelopen tot ruim 25 km en eind december heb ik op de baan in Heerde 6 uurtjes gelopen. Misschien niet de ideale voorbereiding op een 75 km loop over het strand, maar ik had me ruim van te voren ingeschreven en starten kan altijd.
In de week naar de loop toe zien de weersvoorspellingen er niet al te best uit, sneeuw lage temperaturen en wind tegen, op het internet word her en der gewaarschuwd en ook de organisatie verzoekt de lopers om goed na te denken of ze wel willen starten.

Dan is het eindelijk vrijdag, eerst nog even werken en dan naar IJmuiden om daar de auto alvast te parkeren, met de trein reizen we, de groep bestaat hier al uit bijna 20 personen, terug naar Den Helder. natuurlijk heeft de NS met dit weer enige vertraging, maar ruim op tijd melden we ons bij de Wienerhof in Den Helder, Hier staan Henry en Rinus de start nummers uit te delen. Nog even de rugzak controleren, warmtepleisters plakken bij de Cammelback een laatste hap eten en voor je het weet is het vijf voor tien en tijd om naar buiten te gaan. Van de 102 lopers die zich hebben ingeschreven verschijnen er uiteindelijk 61 aan de start. Na nog een paar laatste woorden van de organisatie mogen we eindelijk vertrekken, op naar IJmuiden.

 De eerste kilometer lopen we door Den Helder naar de zeedijk, ik begin rustig en loop meteen in de achterhoede, ik ken mijn plek in dit deelnemersveld. Net als vorig jaar is er weer een kleine opstopping bij de trap over de dijk, maar in tegenstelling tot andere loopjes zie je hier niemand dringen duwen of boos worden, iedereen loopt rustig door en praat nog een beetje nu het nog kan. Op het eerste deel langs de dijk lopen we nog een beetje beschut en lijkt het allemaal wel mee te vallen, maar dan draaien we linksaf en krijgen we de wind recht van voren, die blijkt inmiddels aangewakkerd tot een stevige 4 bft en zal nog verder toenemen tot en ruime 5 bft later deze nacht. De temperatuur van -3 graden en de wind maken dat het erg koud aanvoelt, gelukkig heb ik mij goed aangekleed en zolang ik blijf bewegen zal het wel goed gaan.

 Na 5 kilometer gaat het dan eindelijk echt beginnen, we verlaten de dijk en gaan het strand op, er is inmiddels een lang lint van lichtjes zichtbaar langs de kust. Helaas ligt het strand er niet erg mooi bij dit jaar, sneeuw, ijs en bevroren bultjes maken het lastig om een goed spoor te vinden waar gelopen kan worden en op de slechte stukken zit er dan ook niets anders op dan een stukje wandelen. Het is op een aantal stukken kiezen tussen wegzakken in de sneeuw of langs de vloedlijn wegzakken in het zand, op andere plekken ga ik bijna onderuit omdat er ineens een ijsvloer blijkt te liggen, ook liggen er ijsschotsen langs de vloedlijn en soms word je ineens verrast door een bevroren mui die je door het laagje sneeuw niet gezien had, er zit dan niets anders op dan een stukje terug lopen, met dit weer wil ik in ieder geval mijn voeten droog houden.

Ik beuk alle enkele kilometers alleen tegen de wind in als er plots een groepje van 6 man opduikt, ze lopen twee aan twee en wisselen af en toe van kop, het tempo komt redelijk met dat van mij overeen, dus ik sluit aan. Dit scheelt behoorlijk en ik hop dat we een behoorlijk stuk zo door kunnen lopen. Het gaat een aantal kilometers lekker, dan valt het groepje plots uit elkaar, iemand moet even eten en zakt naar achteren, voorin besluiten ze dat het tempo omhoog kan een andere loper moet plassen en zo loop je ineens weer alleen. 

Inmiddels zitten er ruim 20 km op, het water in mijn Cammelback is lauw door de warmtepleisters, het drinktuitje is echter bevroren, met de enige verzorgingspost naar 50 km kan dit een probleem worden. Ik besluit om de slang bij mijn kraag naar binnen te stekken in de hoop dat mijn lichaamswarmte hem ontdooit en ik weer kan drinken, in de tussentijd drink ik de tot Slushpuppy verworden sportdrank uit mijn fles. Na een half uur probeer ik wer uit de Cammelback te drinken en gelukkig komt er nu weer gewoon water door de slang, de rest van de nacht zal de slang dus onder de jas gedragen moeten worden.

Langzaam begin ik na bijna 3 uur toch een beetje af te koelen, het vele wandelen komt de lichaamstemperatuur niet ten goed en ik merk dat met name mijn loophandschoenen niet dik genoeg zijn. Na 25 kilometer mogen we even het strand verlaten om over de Hondsbosche zeewering te lopen, hier is een klein hoekje waar ik even uit de wind sta en ik mijzelf even snel verzorg, de dikke wanten gaan aan, ik plak warmtepleisters in mijn jas, neem nog wat te drinken en ga weer verder. Op de dijk zie ik een schim voor mij lopen en heel langzaam kom ik dichterbij, ik richt mij hier volledig op en stel als korte termijn doel om bij deze loper te komen. Inmiddels heb ik het helemaal gehad met de wind en het lopen, geen minuut loop je even lekker in de luwte, de wind blijft maar door beuken, het is koud, het is inmiddels ruim na 1 uur 's nachts en mijn  lichaam wil eigenlijk alleen maar in een warm bed liggen.

32 km gelopen, we mogen weer het strand op en ik haal de loper voor mij in, een korte opsteker om weer een stukje verder te komen. Ik heb al lang besloten dat ik niet door ga lopen naar IJmuiden, bij paviljoen De Deining in Castricum stop ik er mee, ik laat mij overplaatsen naar de 50 km en probeer daar wel een lift naar IJmuiden te krijgen. Ik wil gewoon naar bed. Tot overmaat van ramp blijkt het stuk strand aan de zuidkant van de dijk nog veel slechter te zijn dan het eerste deel, met name rond Egmond is het echt een drama en zit er niets anders op dan veel wandellen en heel af en toe een paar honderd meter lopen als het even kan.

Wat er tussen 35 en 38 kilometer gebeurde weet ik niet, maar ineens was mijn besluit om te stoppen in Castricum weg, er was tijd genoeg om de 75 km te volbrengen binnen de gestelde limiet, niet aanstellen, gewoon opwarmen, jezelf goed verzorgen en dan die laatste 25 km lopen. Vanaf dat moment heb ik ook niet meer getwijfeld aan het bereiken van IJmuiden.

Na 50 kilometer bij de verzorgingspost.

Het eerste herkenningspunt na de dijk is Bergen, vanaf daar kun je de vuurtoren van Egmond zien staan, het duurt dan echter nog lang voordat je er bent. Ineens bedenk ik hier dat ik helemaal vergeet te genieten, de volle maan schijnt door het wolkendek heen, rechts rollen de golven het strand op, het zand is bedekt met een ruime laag sneeuw en het is zo licht dat ik mijn hoofdlamp uit zet, het is echt een prachtig landschap. Na Egmond zie ik op grote afstand een lamp, dat moet de post bij Castricum zijn, op mijn Garmin zie ik dat het nog 6 km is, met dit tempo doe ik daar ruim 50 minuten over. Ik blijf doorgaan en probeer zoveel mogelijk te genieten en verheug me op de warmte van de strandtent.

De zon is op en het strand verlaten.

Eindelijk na ruim 7 uur lopen zit de eerste 50 km erop, er zitten meer lopers rond de haard en ook ik ga hier rustig zitten, eet wat soep, drink wat cola ontdooi de drinkflessen zorg dat alles weer droog en warm is, plak waar nodig nieuwe warmtepleisters en kom even helemaal tot rust. Er druppelen meer lopers binnen en ik hoor van de organisatie dat er ook al velen zijn uitgestapt of van de 75 en 100 km naar de 50 km zijn overgestapt. Hoe verleidelijk het ook is om te blijven zitten, mijn plan staat vast, ik ga door naar IJmuiden en na 45 minuten rust verlaat ik de warmte en loop weer het koude strand op. De warmte en verzorging heeft mij goed gedaan en ik loop weer lekker, helaas is het strand hier nog steeds erg zwaar, maar het einde is in zicht, Tata Steel kun je van ver zien opgloeien in de nacht.

Uitzicht vanaf een duin.

Na bijna 60 km is het zover, hier heb ik mij vanaf de post in Castricum op verheugd, ik mag het strand verlaten en door de beschutting van Wijk aan Zee en IJmuiden naar de sluizen. Hier kan ik weer lekker lopen maar moet er ook weer opgelet worden want voor je het weet loop je verkeerd. Ik heb de route in mijn Garmin en iPhone staan en met de oranje stikkers die her en der hangen lukt het om de juiste weg te vinden. Dit deel is niet het mooiste deel van de route. Het is nu aftellen, de laatste kilometers tot de finish, de zon komt op en de mensen ontwaken, sommigen kijken toch wat vreemd als ze mij zien lopen terwijl ze hun dagelijkse rondje met de hond lopen.

De laatste kilometers, is dit een pad of een sloot????

Als we IJmuiden door zijn zit er nog een klein lusje aan, Ferry, die de route heeft uitgezet, vind onverharde paden blijkbaar erg leuk, want overal waar mogelijk verlieten we de geveegde fietspaden om op het naastgelegen ruiterpad door de sneeuw te ploeteren, duintje op duintje af terwijl er een mooi schoon fietspad ligt, hoe verleidelijk ook, ik ben zover gekomen nu loop ik de route ook uit zoals bedoelt. Voor de loop was nog een verrassing belooft in de laatste 3 kilometers en plots sta ik op een hoge duin met een geweldig uitzicht op het strand en de zee maar met een gladde steile afdaling, ik dacht nog even dat dit de verrassing was, maar helaas even later sta ik voor een pad dat meer op een sloot lijkt, ik probeer er droog over en langs te komen en in eerste instantie lukt dat maar even later hor ik onder de sneeuw een krakend geluid en sta ik tot boven mijn enkels in het water, met nog een kilometer te gaan toch nog natte voeten. Op dit stuk is lopen niet mogelijk dus wandel ik tot er eindelijk weer een fatsoenlijk pad gevonden is om de laatste paar honderd meter weer te kunnen gaan lopen. Nog twee trappen op en af en dan na ruim 12 uur ben ik weer terug bij de Pierewaai en de finish van deze loop.

De laatste meters

Ik neem hier even rustig de tijd om wat te eten en te drinken, de verzorging is perfect, knakworstjes, omelet, brood, soep, warme chocomelk alles is aanwezig om het de lopers naar de zin te maken. Er druppelen nog een paar lopers binnen en we praten nog even na. Het is buiten inmiddels weer gaan sneeuwen wat het voor de laatste lopers niet makkelijker zal maken. Als vrijwel iedereen binnen is is het tijd om naar huis te gaan. Ik heb genoten van deze loop en wil Henry, Rinus, Ferry en alle andere mensen die achter de schermen hebben geholpen hartelijk danken voor deze geweldige ervaring.

De finish