RUN Winschoten (100 km)

Enkele weken geleden leek het nog gekkenwerk om te gaan starten op een 100 km, maar plotseling zat er weer een beetje progressie in het lopen. Uiteindelijk heb ik daarop besloten om mij toch nog in te schrijven voor de RUN van Winschoten. Heel even was er twijfel over de afstand waarvoor ik mij zou inschrijven, maar uiteindelijk heb ik toch, tegen beter weten in, gekozen voor de 100 km. Met minder dan 30 trainingskilometers per week, geen lange duurloop en slechts twee 50 km wedstrijden, waarvan de laatste een week voor de RUN is de voorbereiding alles behalve ideaal. Alleen als alles mee zit is er een kleine kans dat ik de eindstreep haal binnen de gestelde 12 uur.

Halverwege de week komt het eerste slechte nieuws, het word een prachtige dag, waarschijnlijk de laatste mooie zomerdag van het jaar. Ik denk alleen niet alweer, de algehele tendens is dat we een slechte zomer hebben gehad, als ik echter mijn verslagen van het afgelopen jaar terug lees kom ik alleen maar loopjes tegen met temperaturen van boven de 25 graden.

Op zaterdagochtend 45 minuten voor de start zoek ik in het rosarium de verzorgingspost van MarathonPlus, na wat handen schudden plaats ik mijn doos met verzorging (8 flesjes cola en een zak snikkers) op de tafel en begeef me naar de start. In het startvak begint het al druk te worden. Voorin staan de snelle mannen die deel nemen aan het WK, ik ga achterin staan zodat ik niemand in de weg loop na de start.

Om 10 uur mogen we weg, meteen linksaf door het park daarna de woonwijken in waar het al gezellig druk is langs de route. De verschillende straten zijn weer versierd en door het mooie weer zitten er al veel mensen langs de kant. Het is voor mij de eerste keer dat ik hier loop sinds de Klinker is gesloopt. Ten opzichte van de vorige keren dat ik hier liep is de grootste verandering toch de looprichting, voor mij is het de eerste keer dat ik de ronde linksom loop, dit is even wennen, ook moet ik de eerste ronde opletten waar de verzorgingsposten staan.

Vanaf het begin loop ik een rustig tempo en loop de hele ronde in de buurt van dezelfde lopers. Al na 5 km komt de zon door en stijgt de temperatuur. Doordat er vandaag veel internationale lopers zijn is de refreshement zone erg lang, ik moet hier de kraam met algemene verzorging hebben, deze staat ergens tussen de kramen van de landenteams. De eerste ronde zie ik hem op tijd staan en neem wat te drinken. De tweede ronde zie ik de kraam over het hoofd tussen alle andere kramen en mis dus mijn vocht op 15 km. Daarna let ik telkens goed op zodat ik niet weer een verzorging mis.

De eerste ronde kom ik door in 1 uur en 4 minuten, ik begin vol goede moed aan ronde twee. Ook deze ronde kan ik lekker doorlopen en blijf ik dezelfde lopers om me heen zien. De snelle 50km lopers, die 15 minuten na ons gestart zijn lopen al weer ver voor ons en ook de snelle estafette teams hebben hun achterstand van 30 minuten al ruim goed gemaakt. Ik hou mijn tempo constant en op het missen van de verzorgingspost na gaat ook deze ronde soepel. Wel ben ik steeds meer op zoek naar de kleine stukjes schaduw die er af en toe te vinden zijn op het parcours aangezien de temperatuur behoorlijk op loopt en de zon bijna de hele route vrij spel heeft. Langs de kant zie ik de eerste dienbladen met rosé en bier de huizen uit komen, ik kijk op mij horloge en besef dat het nog geen 12 uur is, ook deze mensen gaan een lange dag tegemoet.

Ronde twee zit erop, weer 1 uur en 4 minuten, ik loop lekker vlak, maar merk toch dat dit niet veel langer meer soepel gaat. In het park pak ik mijn eerste flesje cola mee en drink dit wandelend op, daarna pak ik mijn looptempo weer terug en kom zonder veel moeite bij de verzorgingspost halverwege, ook hier neem ik nu iets meer tijd om te drinken en wandel weer een stukje en ook bij de sponspost op 8 km neem ik een bekertje water en drink dit wandelend op. Uiteindelijk kom ik daardoor deze ronde door in 1 uur en 13 minuten, een enorm verval al in ronde 3 en ik begin het steeds moeilijker te krijgen.

Ronde 4 begint hetzelfde als ronde 3, nu wandel ik echter ook als ik bij de post op 2,5 km wat drinken pak. Ik heb het erg warm en pak zoveel mogelijk natte sponzen aan die aangeboden worden langs de kant. Het lukt me al niet meer om meer dan 1,5 km te lopen zonder een wandelpauze. Wat een ellende en ik ben nog niet halverwege, sterker nog, ik heb er nog geen marathon op zitten. Na 1 uur en 24 minuten zit ronde 4 erop, ik wil stoppen, maar loop toch nog even door, ik wil morgen geen spijt hebben en twijfelen of ik het misschien niet toch gehaald zou hebben.

Ronde 5, ik begin weer als in ronde 4, maar helaas kom ik niet over de dip heen. Ik besluit al om te stoppen aan het einde van deze ronde terwijl ik nog niet halverwege ben. Deze ronde gaat verder hetzelfde als de vorige, alleen voel ik me een stuk slechter. Ik loop regelmatig een stukje van ongeveer een kilometer om vervolgens weer een paar honderd meter te wandelen, dit gaat hem echt niet worden. Het laatste rechte stuk loop ik naar de finish toe, daarna linksaf het park in met het idee dat ik er mee ga stoppen. Deze laatste kilometer gaat echter relatief weer ietsjes beter en als dan bij de verzorgingspost ook nog eens mensen gaan zeggen dat ik door moet lopen ben ik voor ik het weet begonnen aan ronde 6.

Al na de eerste kilometer heb ik spijt, maar ik loop door. Wat een ellendige ronde is dit, ik besluit dat het nu echt over is en sukkel rustig door. wel verbaas ik mij over het feit dat ik af en toe nog estafettelopers inhaal, mijn snelheid is volledig weg, maar er zijn dus mensen die het nog slechter doen. Langs de kant van de weg staan inmiddels de barbecues aan terwijl ik probeer door te lopen. Na 58 km schiet er even door mijn hoofd: "Het is niet eens een marathon meer" heel even klinkt dat alsof ik door kan lopen en de finish kan halen, maar hoe ik ook reken, de finish haal ik echt niet meer binnen de gestelde limiet. Het laatste stukje zet ik nog even weer aan en 1 uur en 22 minuten nadat ik wilde stoppen kom ik voor de laatste keer over de streep. ik loop wel door tot aan de verzorging in het park en stap daar uit. Even probeert Ed, trainer/coach van MarathonPlus, me te overtuigen dat ik door moet gaan en dat 70 km beter klinkt dan 60 km, maar ik kan mij niet motiveren voor een extra 10 km terwijl de finish toch niet te halen valt.

Nadat ik gestopt ben ga ik even zitten, het lichaam geeft meteen aan dat dit is waar het al een tijdje naar verlangt en ik voel me meteen een stuk beter. Ik blijk op het juiste moment gestopt te zijn, want niet veel later worden er pizza's bezorgt waarvan ik een puntje mee pik. Het smaakt mij prima. Daarna meld ik mij af bij de jury en ga naar huis, neem een lekker warm bad en volg het laatste uurtje van de RUN via het internet.

Marco