Ronde van Aruba 2010

Na de 1/2 JKM van vorige maand was het zelfvertrouwen een beetje weg, de eerste weken na deze 80,5 km ging het trainen dramatisch slecht, met pijn en moeite 10 km, de Ronde van Aruba leek ineens heel ver weg terwijl het slechts enkele weken van de start was. De laatste week voor het vertrek naar Aruba lukte het ineens weer een beetje, een loopje van 22 km en een 10 km op redelijk tempo zonder problemen gaven weer een beetje hoop.

Zaterdagochtend 00:01, de start.

Dan is het donderdag, om even na tweeën zit ik op het vliegveld te wachten. Hier kom ik Louis weer tegen, hij liep vorig jaar de ronde ook solo, dit jaar loopt hij in een estafette team doordat hij op Saba niet goed kan trainen.

Na een vlucht van 30 minuten staan we op Aruba, weer 30 minuten later zit ik op mijn kamertje. Even rusten en daarna naar de eetzaal voor de pastamaaltijd. Deze smaakt weer prima. Daarna is er de briefing, Eerst een korte terugblik op vorig jaar, daarna de route voor dit jaar, die iets gewijzigd is. Na 20 km zal nu de Mir Lamar pas overgestoken worden, de afgelopen jaren mocht dit niet en moesten de lopers er omheen, nu dus eroverheen.

Verder is de route hetzelfde gebleven. Ik krijg ook een chauffeur toegewezen, een marinier die op Aruba geplaatst is.

De vrijdag bestaat voor mij hoofdzakelijk uit drinken, eten en rusten. Om 22:30 verlaat ik mijn kamer en wandel naar de start. Daar staan de meeste auto's al klaar en ook de meeste lopers zijn aanwezig. Mijn chauffeur heeft de auto op plaats twee gezet, ik mag namelijk als tweede starten vannacht.

Heuvel op ga ik over op een wandelpas

Om middernacht is het dan zo ver, de 18e ronde van Aruba gaat van start. Eerst starten de solo-lopers met 1 minuut tussenruimte, drie minuten na de laatste solo-loper zijn de duo's aan de beurt, weer met een minuut tussenruimte en tot slot de estafette teams bestaande uit 4 personen. Om 1 minuut over 12 mag ik als tweede starten. Al na een paar honderd meter kom ik in een lekker ritme van rond de 6 min/km en bij het verlaten van Savaneta, na ruim een kilometer heb ik de eerste loper ingehaald. Het lopen gaat erg soepel en de kilometers gaan snel voorbij. na 4 kilometer lopen we San Nicolaas binnen, bij de cafe's en club's is het behoorlijk druk en ziet het er gezellig uit. Nu komen ook de eerste duo-lopers voorbij. Na 8 kilometer zit er een behoorlijke klim, met een trage dribbel ga ik omhoog om daarna met een ontspannen loopje naar beneden te gaan. De komende 35 kilometer zal langs de noordkust van Aruba leiden en zal voor het grootste deel onverhard zijn en bestaan uit rotsen en zand.

Bij het oplopen van de noordkust staat ook het eerste wisselpunt. Ik mag hier gewoon doorheen lopen en noem mijn nummer zodat de vrijwilligers weten wie waar om welke tijd liep. De nummers staan ook op de volgauto, maar die zijn door de felle koplampen soms lastig te lezen. De eerste estafette-teams hebben mij inmiddels ook ingehaald. Het loopt nog steeds soepel en ik heb het idee dat het vandaag wel goed gaat komen. Dit tweede traject leidt ons langs de windmolens, vanaf grote afstand zie je de rode lampen boven op de masten knipperen in de donkere nacht. Als we dichter bij komen horen we ook het enorme lawaai dat deze gevaartes produceren bij de toch wel stevige wind die er vannacht waait. ondanks het feit dat we in de nacht lopen is de temperatuur nog steeds erg hoog, onder de 28 graden komt deze niet, dus voldoende drinken want het zweet stroomt uit mijn lichaam. Mijn schoenen staan al vol zweet na amper 15 km.

Na 17 kilometer zijn we bij wisselpunt twee, ik noem mijn nummer weer en loop door, wel merk ik weer dat mijn maag tegen gaat werken. Vorige maand gebeurde hetzelfde tijdens de JKM, ook na ongeveer 18 km. Ook lopen we nu het nieuwe deel van de route op, over de Mir Lamar pas. De eerste klim is erg stijl, ik besluit deze op te wandelen. en word binnen enkele meters ingehaald door de als eerste gestarte solo-loper, die ik al geruime tijd vlak achter mij hoorde. Tot hier heb ik het tempo vlak gehouden op 6 min/km, maar nu zakt het weg op de heuvels. De klimmen volgen elkaar vrij vlot op en zijn zonder uitzondering erg stijl. Ook zijn er afwateringsgoten die dwars over het pad lopen en soms meer dan een meter diep zijn, deze geulen halen het ritme er helemaal uit, mijn lichaam wil nu al niet meer. ik ben misselijk en heb hoofdpijn. Ik weet nu dat ik de finish niet ga halen, de vraag is alleen wanneer ik op ga geven. Het makkelijkste is natuurlijk om meteen in de volgauto te stappen en terug naar mijn kamertje te gaan. Dit klinkt erg verleidelijk, maar ik weet dat ik daar spijt van ga krijgen, ik besluit dat ik bij een wisselpunt ga stoppen. Maar ook dan moet er geen scenario meer zijn waarbij het na afloop zou kunnen lijken dat ik het gehaald zou kunnen hebben.

Bij post drie is mijn gemiddelde snelheid al behoorlijk gezakt, toch zou de finish nog haalbaar kunnen zijn, dus ik loop door. De zwaarste heuvels hebben we nu gehad, alleen is de ondergrond nu minder vlak en bestaat uit stevig rotsen, ik neem geen risico's en ga hier erg rustig overheen. Het tempo is helemaal zoek en het voelt alsof ik moet overgeven, toch loop ik door naar het volgende wisselpunt.

Bij het vierde wisselpunt, halverwege, is de finish nog steeds te halen, dus ik loop door en ben overtuigd dat dit het laatste stuk gaat worden dat ik loop vandaag. Bij het vijfde wisselpunt ben ik voorbij de marathon afstand en heb ik lang genoeg geleden, dus rustig aan door het zand naar de vuurtoren. Bij de vuurtoren zit de marathon afstand erop, we gaan nu eindelijk weer de verharde weg op en de eerste kilometer loopt een beetje af, ik pak weer een lekker looptempo op en het gaat zowaar weer wat beter. Het tempo blijft een aantal kilometer lang weer op 6 min/km en ik zie het volgende wisselpunt....twijfel,..wat ga ik doen?...stoppen, de afgelopen 30 kilometer had ik mij daarop ingesteld, maar nu... ik weet het even niet, het wisselvak komt dichterbij, de vrijwilligers, die hier alleen voor mij nog staan, ik loop namelijk helemaal achteraan, moedigen me aan en roepen dat het goed gaat, ze moesten eens weten. Toch loop ik door het vak heen en ben het wisselpunt voorbij. Er zit nu 45 kilometer op, nog 30 te gaan. Wat ook mee speelt is dat we nu weer richting finish lopen ipv er vandaan. Van het ene op het andere moment heb ik besloten om door te lopen tot de finish, nu stop ik niet meer. Ik ben zelf verbaasd over deze plotse verandering in mijn hoofd. Na 18 km leek het onmogelijk, maar door de afstand per etappe te bekijken gaat het dan toch lukken.

Ik loop langs de High-rise hotels, het tempo is nog niet geweldig, maar ik heb nu een ritme te pakken wat werkt. Ik wandel 1 km en drink wat, daarna ga ik 2 km lopen waarbij de snelheid boven de 10 km/uur blijft. Dit wil ik zo lang mogelijk volhouden. Mijn chauffeur heeft hier contact met de chauffeur van de andere solo-loper, deze zit helemaal stuk en loopt een kilometer of 6 voor mij. Helaas net te veel om extra gemotiveerd te raken om een poging te doen hem te achterhalen. Ik loop in mijn eigen ritme door. Bij het havenkantoor is het volgende wisselpunt, ook hier weer de nodige aanmoedigingen en ik blijf door gaan.

Het volgende traject loopt door Oranjestad, de zon staat inmiddels al weer een poosje aan de hemel te branden, de temperatuur loopt op richting 30 graden. Het eiland ontwaakt en het verkeer word drukker. Mijn volgauto zorgt gelukkig voor een veilige buffer achter mij. Na de stad vervolgen we de weg langs het vliegveld, hier zit een stuk van anderhalve kilometer wat omhoog loopt, van vorig jaar weet ik nog dat ik mij hier op kapot gelopen heb, dus besluit ik mijn wandelrust te verlengen tot aan de verkeerslichten boven op de heuvel. Vanaf daar loopt het een paar honderd meter naar beneden waarna we de grote weg verlaten en op een kleinere weg door gaan. Deze weg is lang recht met een aantal heuvels, de zon is inmiddels vervelend warm en schijnt recht in mijn gezicht. Dan zie ik het laatste wisselpunt, ook hier weer de aanmoedigingen en ik loop door. Bij het wisselpunt lag de andere loper nog ongeveer een half uur voor op mij, 9,8 km is te weinig om dit goed te maken, wel loop ik in op deze loper.

De finish

Het laatste traject heeft nog een paar korte klimmetjes, maar in tegenstelling tot vorig jaar gaat dit stuk mij nu beter af. De klimmetjes wandel ik, de rest weet ik lopend te doen.

Met nog 4,5 km te gaan krijgt mijn chauffeur weer een telefoontje, de andere loper zit op 3 km van de finish, weer vind ik het een onoverbrugbaar gat. Ik neem weer even een korte wandelpauze en drink weer wat. met nog twee kilometer te gaan ga ik weer lopen. Eerst langs de kazerne muur, dan door de poort om tot slot een rondje over de basis te lopen. Ter hoogte van de sportschool staan enkele mensen aan te moedigen, en zij wijzen mij op de andere loper die slechts een paar honderd meter voor mij loopt. Als ik hem zie versnel ik, dit moet ik bekopen met een kramp in mijn kuit, even snel rekken en weer door. Ik ben een minuut na deze loper gestart, en mag dus een minuut na hem finishen. Helaas passeert hij de finish als ik nog ongeveer 300 meter te gaan heb, na 75 km tweede worden op slechts 40 seconden, het voelt even zuur, zeker gezien het feit dat ik de laatste kilometers toch enkele minuten heb laten liggen terwijl ik daar die 40 seconden zeker goed had kunnen maken. Maar als snel volgt toch het voldane gevoel dat ik deze loop uitgelopen heb, zeker nadat ik er na 18 km al helemaal doorheen zat.

De prijsuitreiking

Na de finish is het tijd voor een welverdiende massage en daarna naar bed. Binnen enkele minuten slaap ik en pas rond zes uur 's middags word ik weer wakker. Even weer onder de douche door en dan naar de feestavond/prijsuitreiking. De feestavond is weer erg gezellig en een welverdiend biertje smaakt heerlijk. Dan de prijsuitreiking, Slechts twee solo-lopers dit jaar, dus de finish halen was voldoende om een prijs te pakken. Beide krijgen we een beeldje van een loper en een diner-bon. Daarna volgen de duo's en estafette teams. Waarna het feest verder gaat. Rond 10 uur vind ik het mooi geweest en ga weer naar mijn kamer, nog even tv kijken en dan weer slapen. De volgende dag weer naar huis. De 18e Ronde van Aruba zit erop.

Oh ja, voor diegene die benieuwd zijn naar de eindtijden, ze vielen tegen. Ik deed er ruim 35 minuten langer over dan vorig jaar. Nummer 1 Clijd Railey in 9:14:37 en nummer 2 Marco Hartman in 9:15:17.

Marco